Gitaarspelen, tja, ‘t is een brok oude frustratie die ik in een vlaag van nog eens proberen een paar keer per jaar probeer weg te rammen. Deze week heb ik ‘m weer eens van stal gehaald, mijn oude elektrische geval, aangesloten op de nog vrijwel nieuwe Marshall MG30FX, best aardig dingetje om te beginnen, en omdat mijn buren met vakantie zijn, ga ik een dag of wat helemaal los.
Aan muzikaal gevoel ontbreekt het niet, stel ik licht arrogant vast, maar aan gitaartalent helaas wel. Daarom zal ik
nooit de zo begeerde riffjes kunnen spelen en ben ik gedoemd te blijven hangen op het niveau van slaggitarist, de bekende pakweg 30 akkoordjes spelen en mezelf begeleiden tijdens het meegalmen van de evergreens in mijn zorgvuldig opgebouwde ordnertje met een setlistje van destijds. Imagine gaat in één keer perfect, Another 45 miles stond er altijd al ingeramd en ook Wild horses klinkt nog best aardig. Nummers van The Who gaan er sowieso eenvoudig in, vooral ook omdat Pete Townsend dezelfde instrumentale beperkingen kende als ik.
nooit de zo begeerde riffjes kunnen spelen en ben ik gedoemd te blijven hangen op het niveau van slaggitarist, de bekende pakweg 30 akkoordjes spelen en mezelf begeleiden tijdens het meegalmen van de evergreens in mijn zorgvuldig opgebouwde ordnertje met een setlistje van destijds. Imagine gaat in één keer perfect, Another 45 miles stond er altijd al ingeramd en ook Wild horses klinkt nog best aardig. Nummers van The Who gaan er sowieso eenvoudig in, vooral ook omdat Pete Townsend dezelfde instrumentale beperkingen kende als ik.The Boxer van Simon & Garfunkel is warempel een makkie en de eerste dagen van mijn waarschijnlijk kortstondige opleving moet ik nog wat doseren omdat het eelt op de vingertoppen zich nog even moet vormen, en omdat ook mijn artroseduim zich nog wat moet aanpassen.
Ik dagdroom nog wat na over ‘de band’ die er nooit kwam. De band, die klasgenoot Gerhard wel oprichtte en waar ik ooit met bewondering en afgunst naar keek en luisterde, de band met wat oude buren ook waar ik ooit wel eens een nummer heb proefgezongen, maar waarbij het dan weer bleef omdat ik wat bühne-angst had en niet lekker ongedwongen en vrij en-public durfde tekeer te gaan. What the fuck, denk ik bij mezelf, even doorpakken en dan kan het altijd nog. De wilde haren zijn weliswaar weg, maar in de mind is het nog steeds 1975. ‘Wat houdt me tegen? Ja, wat eigenlijk?’ Nog even Nowhereman proberen, net als Going to the run en vervolgens de Angie-akkoorden raadplegen. Dat is dus ook direct m’n forse beperking, het automatisme ontbreekt, belangrijk onderdeel van talent. ’t Is eigenlijk net als met schilderen, schrijven of andere creatieve uitingen. Het doen, het willen op basis van doorzettingsvermogen zijn belangrijker factoren dan talent alleen.
Veelzijdigheid is daarnaast ook een dingetje. Elke dag, een week, een maand moeten afwisselende items bevatten,
anders dreigen verveling en eentonigheid, zo maak ik mezelf wijs. Home on the range van Daniel Kelly roept herinneringen op aan de scoutingperiode en bij I saw her standing there gaan de gedachten terug naar een paar meiden van de mid-sixties. Zo loop je al pielplaying in twee uurtjes je lange, bewogen leven door. Muziek is immers bij uitstek herinnering, nostalgie en bij elk akkoord flitst er een kort momentje voorbij uit de periode waarin je met de nummers van toen een fuif had, love-ins, of gewoon een matrassenparty in El Bethel. Bring it on home to me gaat fluitend en dan nog even Dedicated Follower of Fashion, weergaloos nummer van The Kinks, waarvan de tijdloze teksten van Ray Davies nog onaangetast in de grijze cellen liggen verankerd, zelfs bij de wat lastige passage …and when he pulls his frilly nylon panties right up tight, he feels a dedicated follower of fashion.
anders dreigen verveling en eentonigheid, zo maak ik mezelf wijs. Home on the range van Daniel Kelly roept herinneringen op aan de scoutingperiode en bij I saw her standing there gaan de gedachten terug naar een paar meiden van de mid-sixties. Zo loop je al pielplaying in twee uurtjes je lange, bewogen leven door. Muziek is immers bij uitstek herinnering, nostalgie en bij elk akkoord flitst er een kort momentje voorbij uit de periode waarin je met de nummers van toen een fuif had, love-ins, of gewoon een matrassenparty in El Bethel. Bring it on home to me gaat fluitend en dan nog even Dedicated Follower of Fashion, weergaloos nummer van The Kinks, waarvan de tijdloze teksten van Ray Davies nog onaangetast in de grijze cellen liggen verankerd, zelfs bij de wat lastige passage …and when he pulls his frilly nylon panties right up tight, he feels a dedicated follower of fashion.
Bij Times they are a-changin’ komt alles samen op deze ochtend, van de dolle dwaze en doorgedraaide boeren op de A1 bij Azelo tot de strijd in het verdere oosten en na de strakke akkoorden van Anouk’s Girl sluit ik m’n sessie af met Hey Jude en staak ik mijn persoonlijke éénmansvoorstelling van deze vrijdag, vooral ook omdat applaus nog even uitblijft en hondje Hazel nu toch wel heel erg begint te janken als ik het slotrefrein wat te lang aan hou. De dag bevat immers nog meer elementen en de penselen en kwasten liggen nu al een paar maanden te wachten op wat andere expressieve uitingen, gewoon buiten, en vooral zonder de buren te plagen.See you.
———————————————————————————————————————————-
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
(Visited 60 times, 1 visits today)
Ik kom een x meezingen!!!
Mooi verhaal weer, maar Pete Townsend onderschat je enorm …. hij heeft akkoorden bedacht met open snaren …. klinkt te gek …. als je wilt weten hoe moeilijk veel songs van The Who zijn, probeer dan maar eens Pictures of Lily …groet van dat klasgenootje