Afgelopen week overleed Ella Vogelaar, een mooi mens, een politica in hart en nieren, vooral uit het juiste socialistisch hout gesneden en gedurende haar leven vol aan het strijden voor betere leefomstandigheden voor de wat minder bedeelden in ons land. Ella pleegde zelfmoord omdat ze ‘t niet meer zag zitten, waarschijnlijk omdat ze tabak had van deze wereld, boordevol betweters en radicale monsters en vol ook van lieden die zelfverrijking tot een persoonlijk levensdoel hebben gepromoveerd en daarvoor alle middelen gebruiken. NOS-verslaggever Jeroen Overbeek, de jongen met dat gespeelde zoetgevooisde, zachtaardige stemmetje voegde na de melding van Ella’s zelfdoding op fluistertoon toe, terwijl de camera inzoomde: ‘mocht u na dit bericht behoefte hebben aan hulp, neem dan contact op….etc’. Op dat moment dacht ik: ‘jawel, de herfst is begonnen, de neerslachtige overgangsperiode, de transformatie van een tijd vol eikenprocessierupsen en hittegolven naar de donkere en sombere regentijd met pompoensoep en hachee’. Het gaat wel hard de laatste weken en naast het wennen aan stamppot, bokbier, de gesloten gordijnen en de wintersokken krijgen we dat depressieve gelispel van het Journaal er nog overheen. Op de dag van Vogelaars overlijden keken wij uit het raam van de tiende verdieping van ons hotel in Leiden, waar de regen met bakken uit de lucht viel en het uitzicht niet echt briljant viel te noemen. Ik telde hardop hoe lang het zou duren, voordat ik vanuit het hotelraam te pletter zou slaan op de natte stoeptegels bij het station, maar het randvoorwaardelijke Herman Broodgevoel bleek gelukkig nog geheel te ontbreken.
Leiden is overigens een prachtige stad, met een gerenoveerd Naturalis als uitblinker, met de daar geboren Rembrandt als een dit jaar sterk overgewaarde schilder en met de Hortis Botanicus als extra trekpleister zodat de museumjaarkaart bij deze natte bedoening nog wat uitkomst bood.
Het strand van Katwijk leverde daarna wat aantrekkelijke uitzichten op omdat stranden dat nu eenmaal altijd doen en bij het schelpenzoekend verkennen van de onmetelijkheid van de zee dwaalden de gedachten af naar de Ocean Cleanup van vriendje Boyan Slat, die weliswaar een 
commercieel succes is geworden, maar ook alweer het museum in kan omdat de bijvangst van pakweg 80 procent blijkt te bestaan uit levende organismen. Verder troffen wij op de maandagochtend verrassend weinig illegale migranten of drenkelingen aan, vroegen wij ons af of het aangespoelde zeewier nu echt geschikt is voor consumptie en maakte strandpaviljoen Zon en Zee voor slechts 50% de naam waar, een gegeven dat helaas niet leidde tot enige reductie op de nota. Verder bleek de dramatische zeespiegelstijging op dit moment nog mee te vallen, maar dat kwam vooral omdat het eb was.
Een beetje uitwaaien blijft de beste remedie om afstand te nemen van deze maffe wereld en verder blijkt het negeren van een aantal wekelijkse talkshows ook fors bij te dragen aan het relativerend vermogen, net als de late overwinning van Oranje op Noord-Ierland trouwens. Zet ’m op, volgende week wordt het allemaal beter, en anders maar even doorklikken op bijgaande vrolijke opkikker, na een tip uit het zuiden van het land. Trek wel even dat bokbiertje open!
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie