Op deze dag overheerst altijd een mengeling van warme onbehaaglijkheid en zoete, verdrietige herinneringen aan de momenten van destijds. Op deze dag, alweer precies 20 jaar geleden, stond de tijd even stil. Op 14 oktober 1999 overleed ons zoontje Thomas. In deze tijd van het jaar, die toch al bol staat van melancholie en allerlei vormen van herfstachtige neerslachtigheid, probeer ik me zoveel mogelijk details te herinneren van die laatste dag, een prachtige herfstdag, waarop we afscheid namen van Masje, z’n koosnaampje. Thomas was bijna 9 jaar oud, toen hij de ook toen al maffe wereld achter zich liet, nadat zijn strijd was gestreden, een gevecht dat vanaf dag één al was verloren, al beseften we dat nog lang niet. Thomas was een prachtig kind, een geweldig mooi manneke, dat de eerste weken van zijn leven helder de wereld in keek, totdat bleek dat zijn ontwikkeling niet op gang kwam, dat ie in feite al was gestokt op de dag van z’n geboorte. Kijken en zien bleken na enkele maanden twee totaal verschillende begrippen en krampachtig hebben we ons nog tijdenlang in allerlei bochten gewrongen om iets te bewerkstelligen wat onmogelijk was. Stad en land hebben we afgereisd naar specialisten en Jomanda’s om een wondertje af te dwingen, zonder resultaat. Zijn leven verliep, werd door ons gerekt, tegen beter weten in, met tranen, met verdriet en af en toe een sprankje hoop. ‘Keek hij niet even op, reageerde hij niet iets met z’n ogen, maakte hij daar een geluidje?’ Kleine, pietluttige en vooral vermeende signalen waaruit iets had kunnen blijken. Het waren zware tijden voor ons gezin waarin zijn plaats al die jaren centraal stond, zijn bedbox, zijn plekje, zijn kamertje, zijn verzorging. Naarmate de tijd vorderde kreeg het leven weer vat op ons, maar steeds bij alles vanuit een schaduw, vanaf de zijkant, rekening houdend met, en voorbereid op alles. De naaste omgeving had vrijwel geen weet van deze periode, deze werkelijkheid, die intense droefheid, maar we hebben tot het laatste moment alles gegeven om hem te verzorgen, hem aandacht te geven, hem pijnloos zijn beperkte leventje te laten leven, met ons vieren, niemand uitgezonderd en met de steun van een beperkt 
aantal vrienden en familieleden. Al die gebeurtenissen en anekdotes, al die bezoeken aan het Radboud in Nijmegen en aan de kinderarts, al die behandelingen, die dozen vol medicatie, de doorwaakte nachten aan z’n bed, ze komen allemaal terug in de herinnering. Twintig jaar geleden kwam er een einde aan z’n hopeloze, kansloze en vergeefse strijd en kijk ik nog eenmaal achterom naar z’n verzorgde grafje, dat, net als toen, wordt gekoesterd door een paar late zonnestralen.
Dag Mas, see you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie