Misschien heeft Rutte in z’n torentje nog wel ergens een stolpje staan met een geluksmuntje, zoals ook oom Dagobert zo’n kleinood 
centraal had gepositioneerd in z’n geldpakhuis.Het beeld van het bij Duck Senior uitgestalde fysieke kapitaal sprak bij het lezen van de Donald Duck altijd enorm tot de verbeelding, maar dat geldt ook voor de financiële beelden die ons netvlies anno 2019 vrijwel dagelijks te verwerken krijgt en waardoor misschien ook de jeukpukkeltjes te verklaren zijn die ik nu al dagenlang tot bloedens tot probeer weg te krabben, te koelen en te koesteren met middeltjes als ijs, zalf, alcohol en bananenschillen.
Het miljardenspel! Dachten we vroeger in termen van honderden, duizenden, miljoenen en – zoals Obelix ooit uitsprak – ‘ik zou zelfs willen stellen tientallen’, na de bankencrisis van 2008 en de daaruit voortkomende economische rambam, hebben alle cijfers een 
andere dimensie gekregen. Wouter Bos ging zich bemoeien met de redding van het Algemeen Boevengilde Nederland en dat ging gepaard met vele miljarden aan overheidssteun. We gingen Europees Griekenland redden, de tel ben ik kwijt, maar in elk geval omvatte het plan tientallen miljarden. De zorg kost ons jaarlijks ruim honderd miljard en als we Baudet moeten geloven, op momenten dat hij die grote rollende ogen in de strijd gooit, kosten de klimaat-maatregelen ons duizend miljard, waarbij gek genoeg nooit gesproken wordt over een biljoen, want dat is duizend miljard toch echt. Biljoen klinkt bovendien omvangrijker dan duizend miljard, maar dat is een persoonlijke perceptie.
Verder weet ik sinds kort dat mijn eigen pensioenfonds(ABP) bijna vijfhonderd miljard in kas heeft, we desondanks nog steeds discussiëren over pensioenproblemen en dat de transitie naar elektrisch rijden volgens eigen berekening iets van driehonderd miljard moet kosten, gerekend naar de 7,5 miljoen particuliere autorijders die zo’n ding van pakweg € 40.000 moeten aanschaffen, volgens Wiebes binnen 10 jaar, maar die jongen snapt zijn eigen portemonnee nog niet eens.
Voor wie nog niet is afgehaakt in deze financiële beschouwing, er gaat ook waanzinnig veel geld om in de wereld van de ICT en er gaat geen week voorbij zonder een melding van een nieuw fiasco, een nieuw tekort, een nieuwe begrotingsoverschrijving of anders geformuleerde digitale ellende. En ondanks alle inspanningen lag vorige week plotseling 112 eruit, ons aller alarmnummer dat nooit mag uitvallen en altijd een fysieke en logische achtervang moet hebben. De melding was nu een defect backupsteem en in een VK-interview met een zekere Marieke Huisman, die zichzelf profileert als hoogleraar softwarebetrouwbaarheid in Enschede legt deze dame op ‘deskundige’ wijze uit dat deze calamiteit niet had moeten kunnen plaatsvinden. Hoogleraar softwarebetrouwbaarheid, dat het bestaat. Daar heb je toch vast wel een paar PDI-modules LOI voor nodig, aangevuld met enkele hoofdstukken van de centrale overheidscursus ‘leuteren voor gevorderden’, plus een flinke lobby om daarmee aan de slag te kunnen en studenten te kunnen werven.
Gek genoeg is het altijd en eeuwig weer de ICT zelf die wordt aangewezen als oorzaak, als boosdoener, als bron van ellende, maar 
hoewel de techniek uiteraard een kwetsbaar ding is en er moet worden gezorgd voor alternatieven, desnoods via de lokale dorpsomroeper, blijkt steeds de mens de zwakke schakel, en dan vooral het menstype manager, directeur, baas, politicus, hotemetoot, kortom de menssoort die in een innige verstrengeling via wurgcontracten met de soortgenoten van de leveranciers gouden eieren belooft, aan de voorkant hoog van de toren blaast over gigantische successen en ongelooflijke hoogtepunten en aan het eind van het verhaal met de noorderzon en een zak geld verdwijnt als weer eens gebleken is dat de kostencurve vrijwel verticaal omhoog loopt en de functionele variant de tegenovergestelde richting afdwarrelt, volkomen in tegenspraak met het geschetste verwachtingenpatroon.
De smiechten van de IBM’s, de Ordina’s, de Logica’s, de Cap Gemini’s en de Centric’s, in willekeurige volgorde, zijn slechts gebaat bij steeds weer dezelfde strategie: via een gelikte powerpointpresentatie de basisopdrachten binnenschrapen, desnoods met verlies, dan volgt de rest vanzelf, en die rest beloopt vele miljarden, misschien zelfs een biljoen door de jaren heen. Duizend biljoen is overigens een biljard, met een d dus, een kwestie van tijd.
Maar los van dit korte beschouwinkje blijft het mooi weer deze week en gaan de Oranje-vrouwen woensdag van Zweden winnen, waardoor geld andermaal een relatief begrip is geworden.
See you.
Geef een reactie