Het nieuwe ritme in open G

Het roer gaat om, het is lente, andere tijden breken aan, de voorjaarschoonmaak is gestart, met vooral ruimte voor een fris hoofd en een andere kijk op de dingen. De laatste maanden, misschien wel het laatste jaar, heb ik me enorm vaak opgewonden over de ontwikkelingen in dit land vanuit Den Haag, vanuit de politiek, en vanuit de agrarische invalshoek. De meningen daarover verschillen extreem, dat hebben we kunnen vaststellen tijdens de laatste verkiezingen, waarvan de uitslag als een donderslag bij heldere hemel binnenkwam. Wekenlang was ik van de kaart door die cijfers, waaruit duidelijk is geworden dat dit land politiek gezien niet meer te redden is. De natuur gaat naar de kloten, en menig landbouwer is bereid die stelling te onderschrijven door z’n akkers nog eens driftig oranje te spuiten. In mijn directe omgeving zag ik dat men is begonnen met de bouw van drie nieuwe megastallen. Dan staat het verstand stil.

Maar ik stop met vingerheffende en belerende toontjes, want het het is voorjaar. Mijn columns en blogs gaan een andere inhoud krijgen en nu het buitenseizoen volop is geopend, de actuele en strontvervelende bronchitis nog even moet worden gepareerd, ga ik alleen nog schrijven over leuke, grappige, ludieke gebeurtenissen die ik meemaak, die ik ervaar, in gesprek met vrienden kennissen, via een open mind, met ruim baan voor mooie dingen, fijne mensen en vooral veel relativering. Daarin zou nog best plaats kunnen zijn voor een dikke vinger naar de foute boer, maar dan minder dicterend, wat luchtiger, hilarisch vooral en vanuit de overtuiging dat iedereen, zelfs de melkveehouder en de varkensfokker, ooit wordt besmet met het verstandsvirus. Er zijn immers al duizenden verstandig opererende boeren, dus de focus ligt op hoop.

Ik ga op de meditatieve toer via de variant gedachtenstopzetting, en ik leg mezelf wat andere voorwaarden op bij het doorleven van niet te beïnvloeden omstandigheden en situaties. De humor ligt bovendien op straat. Voorbeeldje: in mijn woonplaats bepalen twee bruggen het beeld van de lokale infrastructuur. De ene is een Baileybrug uit 1945 die op instorten staat en eigenlijk geen zwaar verkeer meer aankan. Het andere exemplaar is een minuscuul bruggetje over riviertje de Berkel, dat nu, zo is gebleken, dreigt te verzakken. Gevolg: het stadje is vrijwel ontoegankelijk geworden omdat beheer en onderhoud vanuit de gemeente en de provincie zijn verslonst en onze nieuwe brug nu al veertig jaar lang op zich laat wachten door toedoen van een kolonie roeken, twaalf vleermuizen en nog wat beschermde geel-paarse onderkruipsels. Dat kan niet, hoor ik zeggen. Ja, dat kan, dit is echt, dat is humor. Dat is dus ook genieten en nu ga ik elke dag even kijken naar de vorderingen, waarvan ik de eerste contouren heb vastgelegd met m’n drone. Verder heb ik op de ouwe dag ter afleiding m’n gitaar van nieuwe snaren voorzien en ben ik gestart met de akkoorden van Brown Sugar, in open G, en da’s nog een verdomd lastig karweitje als de vingertjes niet meer geheel artrosevrij zijn. Menig gitarist zal zich te barsten lachen om m’n gepruts, maar oefening baart kunst en bovendien krijg je dan weer respect voor Keith Richards, die ondanks z’n eigen beperkingen als gitarist via dit soort kunstgrepen toch briljante nummers wist te componeren.

Het kan dus zo maar een prachtig jaar worden. Het nieuwe ritme dus, via open G en vooral met een open mind.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice