Ergens in 1973 heb ik een typediploma gehaald, want dat vond mijn toenmalige werkgever heel belangrijk. Een typediploma, gebaseerd op blind en met tien vingers typen op een typemachine, een Olympia weet ik nog, net niet meer het klassieke en hier afgebeelde formaat van mijn vooroorlogse Continental, waar de voedselbonnen nog mee zijn uitgetikt door Seyss-Inquart en zijn trawanten. Typen doe ik sinds 1974 met twee wijsvingers en vandaag en morgen met 50 procent daarvan, alleen het rechter exemplaar, omdat de andere helft van mijn schrijvend vermogen strak in het verband zit, en dan wordt de kunst van het bloggen een stuk ingewikkelder.
Deze blog is dus met één vinger geschreven, en hoewel ik op geen enkele wijze mededogen verwacht, is door deze onthande situatie 
mijn actuele levenspatroon even kortstondig volkomen naar de bliksem, al valt dit met enige realiteitszin onder de categorie klein leed. Daardoor moet echter de zieltogende teloorgang van Forum nog even wachten op een 
diepgaande analyse, evenals het misselijkmakende declaratiegedrag van Theo Hiddema en PVV’er Dion Graus, en maak ik me evenmin druk over de huiveringwekkende financiële verspillingen rond het Viking Film Theater te Deventer of de gnuif-gniffelaffaire van van Nimwegen met Marianne Bloos van het OM.
Hoewel….hebzucht, spilzucht, verkwisting, het in immense hoeveelheden over de balk gooien van gemeenschapsgelden, of dat nou FC Twente is, dat filmtheater, het zijn normale verschijnselen geworden waarbij gemeentelijke, provinciale en nationale potjes worden leeggezogen door de persoonlijke ambities van lokale en regionale aannemers, wethouders, projectmanagers en andere hotemetoten die zonder blikken of blozen denken daar status, allure en rijkdom door te vergaren en hun ego tot op orgastisch niveau te strelen. Het wemelt van de blamerende staaltjes van inhalig gedrag, weliswaar de mens eigen, maar toch uitvergroot door bepaalde tiepjes, die door een merkwaardige manier van denken daar alleszins recht op menen te hebben en daarbij absurd, schaamteloos gedrag vertonen, niet gehinderd door de geringste vorm van beschroomdheid, een gevoel dat mij notabene nog overviel toen ik bij het invullen van de 
aangifte 2018 ontdekte dat ik misschien wel iets minder hoefde te betalen dan verwacht, waardoor ik al bijna het gevoel kreeg een informatief telefoontje met Heerlen te moeten plegen om nog eens te checken of die heffingskorting nu eigenlijk wel klopt, een volkomen bespottelijk idee natuurlijk, want hoe klein is mijn aandeel in de totale brijpot van verkeerd ingestoken en valselijk ingevulde biljetjes die op de valreep van april de digitale brievenbus van ons aller belastingdienst bereiken, en daar nijver worden beoordeeld door tollenaar-eerste-klas Bart Hendriksen en consorten, alvorens die de knop ‘voorlopige aanslag’ indrukt, die vervolgens in een blauwe envelop over een maand mijn brievenbus binnenglijdt.
Tussen de bedrijven door, ik ben nu toch lekker aan het vingeren, worden subsidiepotten van de overheid voor asbestsanering, elektrisch rijden en aanverwante zaken voornamelijk leeggezogen door kapitaalkrachtige landgenoten, die het zich kunnen veroorloven zich te laten bijstaan door een fors team van fiscale en juridische adviseurs, waardoor diezelfde potjes uiteindelijk leeg zijn als de werkelijke doelgroep van deze verzinsels aan de bel trekt, zijnde de meute die pas in 2032 overweegt elektrisch te gaan rijden, van het gas af te stappen of het dak van het schuurtje eens te gaan vervangen.
Goed, mijn verdoving van vanochtend is uitgewerkt, ik slik een paar paracetamollen en hou me verder gedeisd dit weekend, zodat ik morgenochtend de TV op Amersfoort kan afstemmen om als pure republikein toch maar een glimp op te gaan vangen van Maxima en haar dochters, want ik hoor zojuist dat Willie door een spontane griepaanval is geveld. Zal toch niet waar zijn?
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie