‘De jeugd van tegenwoordig’ is door de jaren heen een beladen term geweest, waarmee in de jaren zestig vooral werd geduid op de toenmalige nozems, provo’s, kabouters, hippies en zich daarmee verwante voelende jongetjes en meisjes, die vanuit verschillende invalshoeken en in honderd gradaties het voortouw namen om vooral alles te doen, wat Onze Lieve Heer in de ogen van veel ouders en ouderen streng had verboden. Seks, drugs & rock’n roll waren het credo en op alle fronten werden barrières geslecht, taboes doorbroken, grenzen overschreden en het pad van de ultieme, losbandige vrijheid betreden. Heerlijk! Roken was nog gezond, alcohol vooral goed voor de nieren, drugs verruimden de geest en seks was een volkomen geaccepteerd dingetje vanaf pakweg de tweede date, dat alles onder begeleiding van bandjes, die als paddestoelen uit de grond schoten en waarvoor het toelatingsexamen doorgaans niet verder ging dan de beheersing van de akkoorden E, D en G. Hoofdschuddende notabelen spraken schande, christelijke schooldirecteuren zagen massaal nihilisme, de overheid keek licht verontrust toe, greep soms in, maar zag ook dat dat weinig effect sorteerde.
Dat was toen, een revolutie die in afnemende mate doorkabbelde in de seventies, de eighties en de ninety’s, met weinig echte vernieuwingen, maar met een soort stabilisatie, waarbij vooral via de media de transparantie groeide en feitelijk geen enkel aspect meer onbesproken bleef, tot en met de transgenders van de laatste tijd.
Wat lezen we vorige week in de krant? De jeugd van tegenwoordig rookt niet meer, drinkt steeds minder en wacht niet zelden met seks tot er sprake is van een langdurige en bestendige relatie. In IJsland woont de braafste jeugd van Europa die ook nog eens gelukkig blijkt te zijn, vooral als ze in de vrije tijd het openbaar groen onderhouden, bejaardenhulp verlenen en zich op andere wijzen nuttig maken. ‘Wat krijgen we nou?‘ Een openbaring, een omwenteling ook weer want ik dacht eigenlijk dat door een maffe en ongebreidelde groei van de social media de onderlinge toegankelijkheid, openheid en vrijheid alleen nog maar verder zou doorgroeien, maar niets blijkt minder waar. Ik probeer ook te begrijpen waar de voortdurende gesprekken via de whatsapp over gaan, maar los van de nieuwe taal die zich parallel daaraan heeft ontwikkeld is het blijkbaar heel erg bizar, vet, gaaf en chill om de dagen te vullen met boodschappen zonder wezenlijke inhoud. Toen ik vorig weekend in het kader van wat buurtzorg een paar meiden van a naar b moest brengen, hoorde ik een waterval aan woorden en zinnen voorbij komen die gezamenlijk de kenmerken droegen van een gesprek, heel vermakelijk maar op de weg terug betrapte ik mezelf erop dat ik eigenlijk niets van de inhoud kon reproduceren. Ligt dat nou aan mij, is het de taal, zijn het de onderwerpen? Ik ben er nog niet uit, maar ik pieker me suf. ‘t Zal vast een nieuw soort generatiekloof zijn.
Achterin onze tuin staat sinds vorig jaar een veranda. Eigenlijk is het een wat luxe afdak met fijne banken, maar veranda klinkt wat duurder en relaxter. Die fijne plek wordt omzoomd door naaste en achterburen, niet te verwarren met achterbuurt. Dat heb je in een woonwijk en daarom is het vaak zoeken naar de ultieme momenten dat ’t stil is, dat je echt in alle rust de beentjes kunt strekken om volledig zen te geraken, want elk geluid, elke piep, elke knars, elk huisdier en elke vogel verstoort de absolute stilte, vooral als je je daar op gaat liggen focussen. Dus met name door de week, als de blagen naar school zijn, als de ouders werken, als het lekker weer is, als de vogels even de stembanden sparen, de plantsoenendienst koffiepauze heeft, de bestelbusjes niet door de straat razen, de vuilniswagen gepasseerd is en de achtergebleven buurvrouw geen gras maait, pakweg op dinsdagochtend tussen 11 en 12 uur, is ’t heerlijk op ‘t bankje, totdat een wesp, mug of bromvlieg mijn korte, gelukzalige droom verstoort en ik weer in de ban raak van een passerend verkeersvliegtuig dat zich op 10 km hoogte met op de voorgrond een pracht van een wolk van noord naar zuid begeeft, waarbij ik direct moet weten wat de bestemming is omdat ik een hekel heb aan onzekerheid en bij het zoeken naar de juiste vliegapp weer struikel over urgente mailtjes die dringend om een antwoord vragen, waardoor de totale rustperiode doorgaans wel drie minuten en twaalf seconden bedraagt.
Nog even een restje voetbal en een restje Oranje. Het feit dat assistent-bondscoach, Gullit, zich schuldig maakt aan het plaatsen van sarcastische filmpjes op Youtube waarin hij commentaar heeft op de ‘briljante’ wedstrijd tegen Bulgarije moet uiteraard direct leiden tot z’n aftreden, maar het incident zit inmiddels weer in de tot de rand gevulde doofpot. Verder zag ik een samenvatting van Duitsland-Noorwegen (6-0), met elf bewegende Duitsers, een wedstrijd die bol stond van snelheid, fysieke kracht, passie en inzet. Elf spelers, die allemaal voortdurend liepen, zich aanboden, gaten trokken en naar de achterlijn spurtten. Misschien heet dat wel totaalvoetbal en daarvan waren ‘wij’ toch ooit de uitvinders?
Het wordt herfstachtig de komende dagen, mooi en rustig moment om de kachel in de veranda uit te proberen want ’t buitenleven ligt even stil.
See you.
Geef een reactie