De laatste tijd kijk ik met verbazing onze wijk en vooral onze straat door. Er gaat geen dag voorbij zonder dat rond acht uur in de ochtend allerlei busjes de straat in dobberen, met daarin parmantige groepjes werklui die een verbouwing doen, een tuin op de kop zetten of luidruchtig de buitenboel van een nieuwe verflaag voorzien. Mijn vermoeden bestaat dat mijn straatgenoten allemaal redelijk tot uitzonderlijk goed in de slappe was zitten en om die reden soms van gekkigheid niet weten wat ze nou weer moeten laten doen. De klussers en de beunhazen wedijveren met andere zzp’ers om de opdrachten binnen te slepen en als je daar op gezette tijden voor gaat zitten wordt je soms geconfronteerd met vermakelijke beelden, een welkome afwisseling in een week van reflectie.
De hele vorige week stond bol van de mondiale elementen die om bezinning vragen en dan is een paar
dagen aan de keukentafel nog niet zo’n gekke positie, zeker niet als je uitzicht hebt een ploeg dartele huisschilders, die het ambacht van een nieuwe versie hebben voorzien. Mijn goede vader, z’n leven lang actief als huisschilder en dagelijks met een houten ladder op z’n schouder op weg om de kozijnen in mijn woonplaats van een nieuw laagje Sikkens te voorzien, zou zich in z’n graf omdraaien als hij de beelden had gezien van de nu sterk doorgeëvolueerde vakgenoten. De nieuwe lichting is voorzien van gestroomlijnde schilderpakken met capuchon, heeft het fenomeen werkoverleg opgewaardeerd tot een frequentie van een half uur, legt elke vijf minuten de nieuw verkregen resultaten fotografisch vast en communiceert luidruchtig de onderlinge bevindingen met elkaar vanaf de steiger, de ladder of de hoogwerker. Elke scheet wordt geanalyseerd en besproken en dat heeft me gesterkt in mijn voornemen om die paar raamkozijnen van mijn eigen stulpje toch vooral zelf van een verflaagje te voorzien.
Het vermaak was er niet minder om en de jongens hadden duidelijk schik in hun werk, een zicht- en hoorbare brok arbeidsvreugde, die je vandaag de dag steeds minder meemaakt, ook al is deze emotie wellicht ingegeven door de wetenschap van de prachtige factuur die ze straks op de mail kunnen gooien.
Mijn buren blijken tevreden, de werkgelegenheid is ermee gediend en de optelsom van dit mediaspektakel was dus een louter positieve aangelegenheid, die mijn periode van bezinning 
vooral een merkwaardig relativerende lading verschafte. Die kentering was wel even nodig na alle gekte van afgelopen week, met vooral de nadrukkelijke pogingen van Baudet om de basis van ons parlementaire stelsel te ondermijnen. Z’n aanvaring met Jesse Klaver moet immers ook bij de Forumjoker leiden tot het besef dat een sprong van de Domtoren nu nog vrijwel als enige optie resteert om nog een memorabel plekje in onze geschiedenisboekjes te verwerven.
Verder moet me van het hart dat de Paasdagen gelukkig weer voorbij zijn, met een herinnering aan de verbluffend knappe Tiktok-variant van Lubach op The Passion. Daardoor wordt de relativering van de wereldwijde, afstompende narigheid toch wat gemakkelijker, niet in het minst door het ultieme Golgo-tata in het slotakkoord. Briljante vondst, even doorklikken en wat scrollen!
Vanochtend, de dinsdag na Pasen, is het rustig in de wijk en kan ik even zonder oordopjes wat tekst genereren voor deze blog, met het zicht op een forse ploeg gemeentelijke arbeiders die keuvelend en ouwehoerend de Paas-calorieën eruit schoffelt.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie