’t Is alweer m’n derde ziekenhuisbezoekje in 2019, ik ben uiteraard veel te vroeg, de afspraken lopen uit en dus liggen we eerst nog anderhalf uur te pietliepen, voordat ik in m’n blauwe jasje naar de OK word gereden. Het zijn mooie wachtmomenten, uitermate geschikt om de omgeving te verkennen. Eén van de kamergenoten is samengesteld uit een ongelooflijke massa vlees, gedrapeerd met wolken tattoos en behangen met meters uitbundig glanzend goud. Zijn begeleidende dame heeft ogenschijnlijk hetzelfde eetpatroon en overeenkomstig postuur en de aard van hun volkomen inhoudsloze gesprek wijst al snel richting camping waar deze lieden zich blijkbaar een groot deel van het jaar ophouden, waar vooral de douchemogelijkheden op dit moment worden verziekt door 
lekkage van het bitumen dakje, waardoor zij maar eens per week haar strak zwart geverfde pruik kan wassen en hij nu zuchtend en steunend haar verhalen aan moet horen over de erbarmelijk slechte bereikbaarheid van de loodgieter, die ook het gasstel nog moet aansluiten, terwijl de hond tijdelijk bij de buren is ondergebracht en extra aandacht nodig heeft, omdat z’n eetlust al een week lang geen gelijke tred houdt met die van de bezitters. Hoe klein is de wereld van dergelijke sloebers? Hij loopt, naar adem happend, van z’n bed naar het raamtafeltje, gooit achteloos drie zakjes suiker in z’n koffie, daarmee tegelijkertijd de lange lijst met allergieën verklarend die zuster Jolien even later met hem doorneemt. Moet ik nog eens wat ongevraagde leefstijladviezen verstrekken, of laat ik het op z’n beloop? Een gesprek aangaan kost sowieso moeite en de eenvoud van de onderwerpen trekt ook niet echt. Na z’n lunchje begint hij plotseling te boeren, laat een scheet in de nabijheid van drie mensen en waggelt maar eens naar het toilet.
Even later wordt het blauwe jasje met moeite over de bolle buik geschoven, waarbij ik constateer dat de chirurg straks nog kan genieten van niet minder dan vijf tattoo-vrouwen op z’n rug. Waarom, waarvoor, wie zijn die vrouwen?
Als we de zorg in Nederland nu eens laten afhangen van de eigen inspanningen om een beetje gezond te leven? Als we daarvoor nu eens een krachtige formule bedenken, inclusief een factor voor premieheffing op basis van leefstijl. Ik weet het, een tricky en een aan forse maatschappelijke discussie onderhevige stelling, maar een voorzichtige overweging lijkt me op z’n plaats.
Na de behandeling past vrouwlief nog net door deuropening om dikmans weer op te halen, daarbij uitvoerig verhalend over de magnifieke inhoud van haar lunch in het restaurant, die vanzelfsprekend bestond uit een saucijzenbroodje bij de koffie en een kipkerrie-stokbroodje bij de chocomel. Zucht…arme caravan!
Ik drink m’n thee op, rond m’n blog af, kleed me aan en loop, nog iets wankelend van de corticosteroïden, naar de uitgang, wel weer een prachtige ervaring rijker.
See you
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Heb er een duidelijk beeld bij.