Zo, beste lezers, een maffe week was het. Eéntje met herdenkingen, de wintertijd, een dankdag voor het gewas en ook het moment dat ex-minister Kamp een paar dagen na zijn volkomen mislukte ambtsperiode in Den Haag alweer een nieuw baantje heeft. Dat laatste slaan we verder over, met alleen de constatering dat je het in deze wereld nu eenmaal meer moet hebben van je contacten dan van je capaciteiten. Een serieuze week dus, volop bezinning aan het begin van de donkere-dagen-periode. Zo was het afgelopen dinsdag alweer 500 jaar geleden dat Maarten Luther volgens de overlevering een hele smak stellingen tegen de deur van de slotkapel in Wittenberg aansmeet om aan te geven hoe hij dacht over de kerk in het algemeen en de wijze waarop die hervormd moest worden volgens zijn toenmalige, calvinistische (bleek later) opvattingen. De EO vierde 31 oktober alsof Jezus zelf via de persoon van Knevel was herrezen en op de buis kwam hij bijna tot allerlei hoogtepunten bij het vertellen van het reformatie-sprookje.
Raar mannetje die Luther, dat vond ik altijd al. Hij hield zich z’n hele leven bezig met afgeven op de katholieke kerk, de joden en de islam en al die haat vervatte hij in 95 stellingen die wij later, als protestanten, hebben omarmd als de ware goddelijke weg. In werkelijkheid is dat hele verhaal voor een groot deel gebaseerd op verzinsels, maar dat is nu eenmaal vaak het geval met religieuze ontwikkelingen. Zo zou het helemaal niet gaan om 95 stellingen, ook niet om de kerkdeur in Wittenberg en de combinatie hamer-spijkers was in die tijd nog niet bepaald gemeengoed. Bovendien, als je toch 95 stellingen weet te verzinnen, waarom rond je de zaak dan niet keurig af op 100? Hoe dan ook, als oorspronkelijke nazaat van dat nieuwbakken geloof zat ik toch maar mooi met de gebakken peren in de eerste 15 jaar van mijn bestaan. Protestantse voorgangers zijn somber, sober doch dogmatisch, zeker de extreme varianten die de bijbelbelt vormen. De kleur en fleur van de katholieke kerk had en heeft meer vrolijkheid, maar uiteindelijk heb ik alles nog eens op een rijtje gezet en geconcludeerd dat het flauwekul is. Ik laat gelovige mensen graag in hun waarde. Geloven, het woord zegt het al, is waarachtig denken dat er hogere waarden en invloedssferen bestaan en als je dat kunt opbrengen heeft dat wellicht een toegevoegde waarde voor je leven, voor je existentie. De Heer heeft in het verleden talrijke verzoeken van mijn kant volkomen genegeerd en dus kan Hij van mij de boom in. Het goede van de mensheid is nu eenmaal van beperkte proporties en voor de exploitatie van de werkelijke inhoud daarvan is geen kerk of geloof nodig, die zul je zelf op basis van naastenliefde en ander deugden moeten genereren. Kerkelijke hervormers zijn van alle tijden en de uitspattingen daarvan zien we helaas teveel via de dagelijkse kanalen voorbij komen. Het is tijd om al die relatief kleine verschillen op een grote hoop te gooien en te constateren dat slechts één geloof onze planeet kan redden van volledige vernietiging: het geloof in elkaar, het geloof in het goede van de mens en het geloof in de gebundelde kracht van rede en rechtvaardigheid. De rest kan, net als Luther zelf op latere leeftijd, in de ban. Wat resteert is humanisme.
Zo, nou, een relatief zwaar stukje proza in deze blog, gauw naar de luchtigheid van Den Haag. Daar trekken de eerste kruitdampen van de zwakke oppositionele aanval weer op, zal dat gekrakeel nog wel een aantal weken duren en kunnen we constateren dat Wilders weer geen aanvullende zomercursus ‘de wereld voor gevorderden’ heeft gevolgd en nog steeds slechts één programmapunt hanteert, dat vanuit de SP en GL dezelfde, inmiddels achterhaalde geluiden komen als voor de verkiezingen en dat het een ongelooflijk slappe parlementaire hap is tot dusver. Uiteraard zijn de afspraken uit het regeerakkoord niet haalbaar. Iedereen tegemoetkomen zonder bezuinigingen wordt financieel-technisch een lastig verhaal en dus gaat deze coalitie de termijn niet uitzitten. De eerste weddenschappen kunnen worden opgestart en mijn stelling is dat een val van deze club vooral tot stand gaat komen door ethisch/religieuze conflicten, waarbij ik – terecht – iemand hoor fluisteren dat dat een redelijke voorspelbare uitspraak is. Tja, voorzichtigheid is nog een klein Lutheriaans restantje. Het moet gezegd, Rutte was deze week in vorm, maar gelet op de toon en inhoud van zijn betoog kunnen we snel een link leggen met de verheugende mededeling over de terugkomst van de Fabeltjeskrant, iets om naar uit te kijken.
Mijn biologische correspondent in Sumatra meldt de ontdekking van de Orang-oetan Pong Tapanuliensis. Geweldig nieuws natuurlijk, ook al omdat zo’n nieuwe variant mensaap twee minuten na z’n ontdekking al een fenomenale Latijnse naam heeft. Verder is deze variant, apentellers komen op 800, direct gebombardeerd tot bedreigde diersoort. Kolder uiteraard, want als je niet weer hoeveel er pakweg vijf jaar geleden waren, kun je ook moeilijk spreken van achteruitgang of bedreiging. Beetje vreemde lui soms, die biologen, maar het is geweldig dat het nog kan in deze wereld: nieuwe dieren!
Fijn weekend.
See you.
altijd weer mooi !
thanks Gerhard, groeten