Zowel de boven- als de onderwereld stonden afgelopen week op hun kop. De eerste variant boog zich vanaf dinsdag over de wijze waarop tientallen miljarden euro’s uit begrotingsoverschotten kunnen worden aangewend om onze samenleving te verbeteren en schoot vervolgens unaniem wakker van de knallen uit de onderwereld, waarbij advocaat Derk Wiersum om het leven kwam. Wiersum werd slachtoffer 
van een ongelooflijk stuk naïveteit van het OM en het ministerie van Justitie, waar de gedachten overheersen dat crimineel tuig als de Mocro-maffia met waterpistooltjes speelt, terwijl een fors gedeelte van het land volkomen wordt beheerst door drugsbendes van het kaliber doodseskaders. De Amsterdamse gemeenteraad heeft, door toedoen van laf, smakeloos en kleinzielig geleuter van de Telegraaf, twee weken stilgestaan bij een speelgoedpistooltje van de ex van Halsema, die niet naliet ook een forse duit in het propagandistische zakje te deponeren, want een beetje geilen op aandacht is dit merkwaardige individu niet vreemd. Meten met diverse maten en intussen vrijwel niets doen aan de werkelijke problemen in dit land, dat is wel zo’n beetje de teneur van deze tijd, allemaal op het moment dat Stef Blok op abominabel provinciale wijze het polderblijspel ‘the designater survivor’ opvoerde tijdens een vlucht van 10 minuten tussen Amsterdam en Brussel. 
Minister Grapperhaus heeft na zijn emo-momentje inmiddels laten weten in de rust van Feijenoord-Glasgow Rangers nog wat tijd te hebben vrijgemaakt voor de contouren van een extra brigade bij de politie die opgeleid gaat worden om nu toch de drugscriminaliteit te bestrijden met als extra voorstel om daarbij de doodstraf weer in te voeren. Dat laatste element verzin ik erbij om deze blog wat spectaculairder te maken, maar misschien kan een referendum over dat item iets bijdragen aan ons algehele gevoel voor rechtvaardigheid. Wiersum koopt daar allemaal niets meer voor, z’n nabestaanden evenmin en de nieuwe advocaat van Nabil B. krijgt vast en zeker een kogelvrij vest in z’n kerstpakket.
Op de dag van de extreme gebeurtenissen in Amsterdam zaten wij relativerend op een prachtige locatie bij Paal 15 op Texel, waar de mondiale gebeurtenissen volledig voorbij gingen aan een aantal tafels met gasten van divers pluimage en met een hoog observeergehalte. Het paar van een jaar of 35 viel daarbij het meest in het oog, waarbij zij in het kader van de oerverveling voortdurend de staat van onderhoud inspecteerde van de eiken constructie van het interieur en hij daar door de gekozen optie ‘compleet menu’ niets van meekreeg en opging in zijn eigen schranspartijtje. Achter ons zat een ooit mooie en nog steeds verzorgde dame van Indische komaf haar tijd te verdoen in gezelschap van een type schrijver of schilder, zo te zien peinzend over het volgende onderwerp van boek of schilderij, waardoor zij haar melancholieke blik verstrooid richtte op de naderende zonsondergang, die zich in violette sporen aan de einder manifesteerde. Aan
een ander tafeltje deden twee generaties zich tegoed aan het gezamenlijke cadeau voor de oude moeder, die zichtbaar dementerend weliswaar was aangeschoven, maar twee minuten na afloop alweer volkomen was vergeten wat ze had gegeten, net als de jonge labrador die onder de tafel nadrukkelijk aangaf dat het nu wel lang genoeg had geduurd. De bediendame met blauwe paardenstaart hanteerde bij dit alles irritante verkleinwoordjes, zodat onze forse Texelse Skuumkoppe ineens een simpel biertje werd, de portietjes op de mega-borden door de foute prijs/kwantiteitverhouding andere vormen begonnen aan te nemen en ons nagerechtje slechts bestond uit een koffietje, waarna in elk geval het rekeningetje wel de microproporties ontsteeg, allemaal heel klein leed en slechts een luxe-probleempje dat door het prachtige uitzicht op een perfecte plek volkomen werd gecompenseerd.
Het worden mooie dagen!
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice .
Geef een reactie