We zitten er weer middenin. Het seizoen van de overstap- en de verandermomentjes is in volle gang en de motivatie voor deze jaarlijkse veranderimpuls werd vandaag nog eens sterk vergroot door een nieuwsbericht van de overname van Eneco, toevallig onze energieleverancier, door Mitsubishi. Mitsubishi? Mitsubishi!
Ik kan die naam na al die jaren niet eens probleemloos in een ademteug uitspreken en bovendien wil ik bij het gebruik van stroom niet afhankelijk worden van een autofabrikant uit Japan. Dat heeft alles te maken met gevoel en vandaag de dag is geen enkele vermeende zekerheid meer gegarandeerd. De periode van de WOG en de PGEM, de ooit vertrouwde regionale adresjes, is door de hevige concurrentiestrijd naar de vergetelheid verdrongen, maar als ’t effen kan wil ik zelf bepalen wie die 220 volt naar mijn meterkast transporteert.
Na de bandenwisselweken rijdt half Nederland weer een half jaar rond op onooglijke velgen en tot mijn niet geringe ontsteltenis zie ik al maandenlang een voormalig goochelaartje uit Bathmen melding maken van de warme douchewissel-weken van ene Molenaar, daarbij parmantig en met lichtvochtig haar in een badjas rondstappend, niet gehinderd door enig gevoel van gene. De lokroep van de muntjes is groot. Verder hebben wij geen gas meer in huis, dus die overstapoverweging komt te vervallen, de bank kan ik maar deels wijzigen, omdat ik door de hypotheek levenslang tot ABNAMRO ben veroordeeld, maar aha…. verzekeringen zijn wel maandelijks terugkerende uitgaven die om een lichte herijking vragen. Daar valt nog wat te verdienen, zeker met die aantrekkelijk in het vooruitzicht gestelde welkomstpremie’s, waar wij erg gevoelig en ontvankelijk voor plegen te zijn. Punt is dat je doorgaans de kleine lettertjes in de voorwaarden niet leest omdat dat omvangrijke documenten zijn die je gemakshalve altijd overslaat, waardoor een jaar later niet zelden dezelfde exercitie moet worden gemaakt.
Verder ben ik redelijk honkvast en voel ik soms al wat schaamte als ik, gelokt door een reclamefolder, even een flitsbezoek breng aan de Lidle en de Aldi, voortdurend spiedend naar getuigen van deze vorm van ontrouw jegens Albert Heijn. Dat gevoel geldt ook voor de zorg, de verzekering met de meeste jaarlijkse overstapmomentjes. Door de eeuwen heen hebben wij een innige band opgebouwd met de huidige verzekeraar, omdat talloze informatieve en met klachten overgoten zeurtelefoontjes hebben geleid tot een fijne verstandhouding met de backoffice van deze verzekeraar en wij ons dus redelijk bezwaard voelen bij het ontmantelen van deze relatie, bovendien premietechnisch lastig vergelijkbaar, want de extra’s voor de fysio, de tandarts plus de eigen risico’s leveren een complex aantal rekencombinaties op, waardoor een echte vergelijking kats-onmogelijk wordt en je meer op gevoel dan op feiten de vergelijkende Excel-sheet op het scherm tovert, deels gestuurd dus door de factor emotie, omdat vasthouden aan je oude verzekering eigenlijk een zekere voorkeur heeft en deze zin alleen al daardoor weer veel te lang is geworden.
De autoverzekering moet er ook uit, want ik betaal veel te veel premie voor die ouwe Golf, ondanks de aanzienlijke hoeveelheid schadevrije jaren. Verder gaan wij ook niet zomaar overstappen naar een andere kerstbomenverkoper, want de mutatie naar een andere tuinder voelt als een stukje verraad en dus halen wij onze Nordmann binnenkort op ‘t oude adresje.
In december moet er vrij plotseling nog een fysiek ingreepje worden gepland om ergens in m’n rug wat zenuwen te ontklemmen en wat blijkt: mijn vaste, oude en vertrouwde neurochirurg is verkast, de kliniek van destijds is overgenomen en daar moet ik als patiënt ook maar mee dealen. ’t Is een zware emotionele tijd, dat najaar.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie