Het hoogtepunt van de afgelopen week was uiteraard het verheugende bericht dat Mark Rutte, onze eigen prominente politieke polderleider, een plaatsje veroverde op het telefoonlijstje ‘boring foreign leaders’, van vriend Trump. Hij kreeg de kans om in twee minuten even flink z’n zegje te doen en daarvan was de nieuwbakken president flink van zijn stuk, zo flink dat ie vijf minuten daarna geen idee meer had wie hij zojuist had gesproken. Zo gaat dat daar… ‘Hello mister Trump, here is Mark from Holland, congratulations mister Trump, hope to see you soon mister Trump, I like your wife mister Trump…..tuuttuuttuut……’ , dat was ‘m wel ongeveer.
Diezelfde Rutte gaat volgende week weer eens op handelsmissie, dit keer naar Indonesië en dat komt goed uit. Daar ligt Surabaya – jaja, de stad van Anneke Grönloh in 1963 – maar daar ligt ook de Javazee. In die Javazee lagen tot voor kort de enorme restanten van een geallieerd konvooi, dat in 1942 door de Japanners naar de kelder was gejaagd, vernietigd en tot schroot gereduceerd. Held of niet, maar Karel Doorman had niets in te brengen. De Japanners schoten tweemaal zo ver en dan ben al je al gauw kansloos op zee. Het zeemansgraf van Doorman en zijn mannen werd gek genoeg pas in 2002 teruggevonden, heel vreemd want de locatie was bekend en de zee is daar maar zo’n zeventig meter diep. Dan denk je: ‘mooi, dan toch, verzegelen, bewaken die boel en naar boven halen’, van overheidswege. Maar dat dachten er meer, niet van dat verzegelen, maar wel van het opduiken. In 2004 werden via Marktplaats vier scheepsbellen te koop aangeboden, waaronder die van de getorpedeerde kruisers. Onze marine kocht het spul op en niemand dacht: ‘verrek, er zat ook nog een schip vast aan die bellen, hoe zou ‘t daarmee zijn?’ Geen enkele alarmbel dus, helemaal niets. Arrogantie en argeloosheid, ook wel stupiditeit genoemd, ten top. Ik fantaseer er in deze blog wel eens op los, maar dit is de genante werkelijkheid.
Twaalf jaar later, nu dus, komt men er achter dat er niets meer ligt. ‘Perdagangan besi tua dan logam’, oftewel de oud-ijzertoko van Malle Pietje uit Surabaya zag kans om ongezien en ongemerkt de hele bliksemse boel weg te takelen en te verpatsen. Ja, oud ijzer, maar dit is toch grafschennis van de eerste orde en wat horen we uit Den Haag…..? Niets. Geen protest, (nog) geen onderzoek en Rutte is daar dus volgende week, kan ie mooi die Widodo even aan de jas trekken en uitleg vragen.’Zeg Joko, even over die toko….! ‘t Zal me benieuwen. Lijkt me wel een leuk item voor Lucky TV.
We hadden vroeger in mijn opgroeidorp een (warme) bakker en je had daar de keuze tussen witbrood, tarwe en roggebrood, in mijn herinnering. Later kwam daar nog een soort bij die vreemd goed met ‘grijs’ werd aangeduid, zal wel een voorloper van granenbroden zijn geweest, ik heb het nu over de jaren 1955 tot 1970. Daarna ging ‘t snel, de evolutie van het brood, de broodsoorten en daarmee ook de evolutie van de bakker himself. Zo hebben wij in ons stadje vijf supermarkten met allemaal lekker brood, diverse soorten en verpakkingen, vers, af te bakken, etc. Daarnaast zijn er nog een viertal specifieke banketbakkers gevestigd die allemaal vanaf een uur of vier ‘s ochtends hun stinkende best doen om vanaf 07.30 uur het lekkerste speciaalbrood te serveren, pakweg 20 soorten en afmetingen zijn leverbaar.
Voor ons is dat echter niet voldoende. ‘Wat je van ver haalt is het lekkerst’, aldus ons nieuwste tegeltje, dus trekken wij op zaterdagochtend de stoute schoenen aan, hijsen ons op onmogelijke tijdstippen in de auto om in een afgelegen dorp bij de aldaar gevestigde nieuwe ‘wereldbakker‘ een keuze te maken uit de heerlijk geurende, uitgestalde broodwaren. Het wemelt er van het desembrood, het volkorenbrood, het bruinbrood, het speltbrood, het moutbrood, het meergranenbrood en dan ook nog gedeeltelijk gevuld met vijgen, dadels, walnoten, knoflook, rozijnen, krenten, kaas en afgedekt met zonnebloem- pijnboom- en andere pitten. We zetten er in onze ijver om lekker en gezond bezig te zijn nog net geen eikeltjesthee bij, maar verder is het één grote bak gezondheid aan de ontbijttafel. Onze nieuwe bakker hanteert als religie het geloof in de kracht van verse, pure zelfgemaakte producten, waarbij hij de zelf verbouwde tarwe direct in zijn eigen korenmolen pleurt, ‘zodat het product niets van zijn oorsprong verliest’. Zo, die komt binnen, hulde, en volgens mij is er (bijna) niets fijners dan de zaterdagochtend met nog warm wereldbakkerbrood, een eitje, glaasje jus, koffie en twee dikke ochtendkranten.
Ik geef toe dat deze blog de kenmerken van een reclamespotje heeft, maar dat is het niet. Wel ga ik over enkele weken even informeren met welk percentage zijn omzet is gestegen, zodat we wellicht een gratis Pieterpadtaartje in de wacht kunnen slepen.
Ik mag na mijn fors onderschatte rugoperatie vanaf volgende week weer voorzichtig autorijden van mijn therapeut, maar dat vertel ik nog lang niet aan m’n vriendin, kan ik op zaterdagochtend nog blijven liggen.
Prachtig weekend gewenst en onderstaand – het is immers vrijdag – een lekkere live-opname van The Small Faces uit 1966 met All or Nothing. Geweldige muzikant Steve Marriott, later ook nog lid van Humble Pie, maar helaas in 1991 door een brand omgekomen.
See you.
all or nothing, small faces, 1966
Geef een reactie