Waarschuwing: dit is op de maandagochtend een wat serieuze column om de week mee te beginnen. Ja echt, soms is de wereld hard en moeten we ons zelf daar maar eens even mee confronteren. Voorbeeld: onze ministerpresident, de heer Mark Rutte. Tijdens alle lastige momenten van zijn bewind kon hij het opbrengen om de problemen weg te lachen, zich met een kwinkslag uit de voeten te maken of te verwijzen naar nader onderzoek in de hoop op een ommekeer. Nu, met dat zelf-gecreërde probleem van het Oekraïne-referendum komt hij er niet meer uit en begint hij 
dus menselijke trekjes te vertonen. Zonder hulp van de oppositie kan hij geen standpunt bepalen en juist op het moment dat de voorbereidingen op de verkiezingen 2016 gaan starten, is dat voor menig partij het startsein om even lekker moeilijk te doen rond dit toch al absurde onderwerp. ‘We zeiden ‘nee’ tegen het referendum, althans het paar procent stemmers dat de moeite nam om een kruisje te zetten, worden vervolgens weggehoond in Brussel en nu zit Mark met de gebakken peren. Het zou maar zo kunnen zijn dat hij binnenkort denkt ‘wat moet ik nog in die politiek, ik ga ook maar eens een commissariaatje doen, of zo’, toch een veel gezette financiële stap van voormalige politici. Via de media wordt dan nog even het standpunt gepeild van Wiegel, de steevast als orakel of coryfee ingeleide leider van 100 jaar geleden, waarbij het mirakel nog eens ‘als vanzelfsprekend’ uitlegt dat hij de redenering van Rutte ‘volkomen begrijpelijk vindt’. Althans, voor zover de hete aardappel de verstaanbaarheid van z’n woorden niet teveel belemmert.
Naast de slaapverwekkende vertoning van het schaatsskampioenschap in Groningen met allemaal gebruikelijke en traditionele namen stond ze daar 
ineens, de koploopster van het KNSB-klassement marathaonschaatsen: Francesca Lollobrigida... Niks Kleibeukers of Schoutens maar de Italiaanse Francesco Lollobrigida, achternicht van de fameuze Italiaanse ster Gina Lollobrigida, waar elke jongen in de jaren zestig wel een foto van boven z’n bed had hangen. Fantastische ontwikkeling, die we uiteraard gaan volgen.
De korfballers, werden met twee vingers in de neus Europees Kampioen dus mijn hoed blijkt lekker op de kapstok liggen. Volgend jaar worden teams verwacht uit Noord-Oost Mongolië, de Faroeer-eilanden en de Azoren, terwijl een bedoeïenteam uit de westelijke Sahara eveneens inschrijving overweegt met de vraag of ze hun eigen tent mogen meenemen. De EK wordt dan 
wellicht gehouden in Fexhe le Haute Cocher, een dorpje onder de rook van Luik onder het motto, ‘wij willen in Wallonië ook wel eens anders dan de Ceta’. Vanuit het zuiden van Kirgizië is door premier Almazbek Atambajev inmiddels geïnformeerd naar de afmetingen van de korf, terwijl carnavalsvereniging ‘Nos Guzzla Fora’ uit het Peruaanse Huancavelica een bliksembezoek aan de KNKB overweegt om kennis genomen van de mogelijkheden voor volgend jaar, aldus onze verslaggever. IS heeft vooralsnog afgezegd met het oog op mogelijke opheffing van het kalifaat.
Ik las afgelopen zaterdag een artikel over een extreme bonus voor de topman van NXP – een chipfabrikant uit Eindhoven – Rick Clement, een Amerikaan die door de overname van het bedrijf bijna 400 miljoen euro rijker wordt. Vervolgens lees je dat ene Hans Schenk, topeconoom, uitlegt dat deze bonus niet onrechtmatig en dus ‘klopt’. ‘Beste Hans, een bonus van 400 miljoen, een gratificatie omdat je het goed gedaan hebt binnen het bedrijf of omdat je het goed hebt kunnen verpatsen, is NOOIT te rechtvaardigen’. Ben ik nou slimmer dan de rest, heb ik nou meer gevoel voor eerlijkheid en rechtvaardigheid in m’n donder dan de rest of hoe zit dat? Dit soort absurde bedragen zijn nooit en te 
nimmer uit te leggen, ook al is het rechtmatig. Tussen onrechtmatig en maatschappelijk acceptabel zit namelijk een wereld van verschil en dat laatste aspect wordt steevast overgeslagen, genegeerd, afgedaan als onbelangrijk. Een bedrijf dat veel geld opbrengt bij verkoop of overname is grootgemaakt door alle werknemers. Probleem is alleen dat de gemiddelde werknemer niet zo slim was om iets op papier te (laten) zetten als het tot verkoop komt. Dat geldt ook voor de aandeelhouders trouwens in dit geval. Fatsoen, eerlijkheid, redelijkheid, verantwoording, het zijn termen die niet worden gehanteerd bij dit soort constructies en die maken dus steevast geen onderdeel uit van het gezamenlijke geweten van de top van het bedrijfsleven. Je leest het en je houdt er een groot gevoel van onbehagen aan over. Gelukkig kan ik dat hier op de maandagochtend even ventileren, waarbij ik dan ook nog constateer dat de overheid dit soort bonussen al jarenlang wil voorkomen door winsten af romen ten gunste van het bedrijf zelf. ‘Jammer jongelui in Den Haag, weer niet gelukt!’
Vanmiddag staat mijn gesprek met de neuro-chirurg op het programma, die mij gaat vertellen wat voor snijwerk me te wachten staat met m’n rug. In zo’n periode ga je weer allerlei zaken overwegen. ‘Wat gaan we binnenkort met de tweede helft van het leven doen, komt die midlifecrisis er nu toch nog aan, terwijl ik dacht dat ik ‘m had overgeslagen? Gaan we nu toch nog dat motorrijbewijs halen of een boot kopen? De gekste dingen passeren de revue bij het analyseren van kansen en mogelijkheden, maar eerst gaan we een paar ingreepjes plannen. Bbbrrr.
Fijne werkweek.
PS. Max Verstappen zou inderdaad die voorspelde derde plaats in de Grand Prix van Mexico hadden behaald als hij niet die onterechte tijdstraf van 5 seconden had gekregen! Dat wou ik toch nog even kwijt.
See you.
Geef een reactie