Het begint verdacht veel op een heksenjacht te lijken dit jaar. Er gaat geen maand voorbij of er wordt een overheidsinstantie ontleed, gefileerd, binnenstebuiten gekeerd en overgeleverd aan de grillige toets van analisten, onderzoeksbureaus en, erger nog, irritante columnisten en bloggers. De bakken modder zijn niet aan te slepen en de tot voor kort bestaande gedachten dat corruptie, fraude en misstanden waren voorbehouden aan derdewereldlanden en Zuid-Europa worden nu met Fyra-snelheid opgewaardeerd tot de realiteit van 2017. Belastingdienst, het leger, de politie, de centrale overheid zelf, niets ontkomt meer aan de speurzin van het schrijversgilde, het aantal klokkenluiders neemt – terecht – toe en het opzettelijk lekken van informatie is niet alleen meer een Amerikaanse aangelegenheid, maar ook hier tot kunst verheven, waardoor we ons vergapen aan de dagelijkse stroom informatie met weer nieuwe onthullingen, bekentenissen, schandalen en malversaties. Door bureaucratisering, privatisering en reorganisatie-woede resteert steeds minder tijd voor de primaire taken en verantwoordelijkheden. Zo is er volgens Den Haag geen personeel te vinden om het grootste gevaar van deze tijd, de cybercrime, te bestrijden, terwijl deskundige hackers in massale aantallen hun kennis dagelijks aanwenden bij het verzieken van de digitale wereld en het dus simpel een kwestie is van selecteren en contractjes aanbieden.
Het politieapparaat is wel het beste, tevens slechtste en meest actuele voorbeeld van wanorde en dito beleid. De politie is weliswaar onze beste kameraad, maar nu even niet. Honderd onderzoeken naar corruptie, naar lekken, naar ongewenste contacten met criminelen, naar zwarte handel en naar nog 95 andere zaken. Da’s best veel en het zorgt ervoor dat je ook met een iets andere blik kijkt naar de wijkagent, als ie toevallig even niet op kantoor zit te gamen.
Verder is het leger in opspraak, hebben we een leeglopende belastingdienst en zijn de primaire verantwoordelijken in Den Haag na ruim een half jaar niet in staat wat basale afspraken te maken over een regeerakkoord. De jongste plannen over ziekenhuiszorg bij de patiënt aan huis verdienen een afzonderlijk blogje. Daar gaan we nog van genieten.
Ondanks deze miskleunen, van alle tijden, maar anno 2017 extra uitvergroot, heeft onze economie er nog nooit zo goed voorgestaan als nu, hoe tegenstrijdig ook. Iedereen gaat erop vooruit in 2018, de export groeit tot in de hemel, ondanks Brexit, ondanks sancties, ondanks Trump, Poetin, Kim, Erdogan en Assad en ondanks Spanje, Griekenland en Italië, waar tot vrijwel ieders afgrijzen vriendje Berlusconi op 81-jarige leeftijd een politieke comeback heeft aangekondigd. Kan nu eindelijk iemand de vitaminepillen van die man eens vervangen door bijvoorbeeld een flinke dosis hydroxychloroquine? Dat schijnt in België vrij verkrijgbaar te zijn en is zeer effectief.
De trofee voor de slimste demissionaire politicus van het jaar gaat naar staatssecretaris van Rijn die ongemerkt en heel sneaky 2,1 miljard extra voor de zorg heeft gegenereerd, zonder dat iemand in het parlement dat besefte, vooral door een akkoord over het aantrekken van duizenden jongens en meisjes aan extra verplegend personeel. Prachtig spelletje van een politicus die binnenkort aju zegt en een lange neus trekt naar Den Haag.
Nog even Daviscuptennis met Haase en Den Bakker. Ik heb vaak kritiek op het slappe-lul-karakter van Hollandse tennissers, want vaak is het een drama wat zich binnen de witte lijnen afspeelt, maar de Daviscup maakt soms ongekende krachten los. Pluim voor de ploeg van Haarhuis na de zege op Tsjechië.
Humoristisch is het vertrek van Bert van Marwijk, die in Saoedi-Arabië politiek en voetbal wilde scheiden, maar niet wist dat politiek daar met name is vriendjespolitiek is en dus kon Bert z’n biezen pakken, omdat ie een familielid van één van de reserve-sheiks niet wilde opstellen. Humor!
Max Verstappen is intussen de schlemiel van het jaar met 8 uitvalbeurten na 14 starts, bijna 100% met externe factoren als oorzaak. Dat wordt een bestseller voor onder de kerstboom, die overigens al volop te koop is. ‘Maximaal pechseizoen’ of iets dergelijks.
Het is Prinsjesdag vandaag: ik hoorde gisteren een pleitbezorgster op de radio verkondigen dat de gouden koets nu al al twee jaar in de renovatiesteigers staat, zonder dat er nog maar een start is gemaakt met de beoogde poetsbeurt. ‘Naar het museum met het vehikel’, luidde haar terechte advies! Verder leest Wim nog een stukje voor uit andermans werk, tekst die inmiddels al bij iedereen bekend is, waardoor het folkloristisch gehalte van deze verkleedpartij nog eens wordt onderstreept. Een groot deel van onze landgenoten staat niettemin langs de route. Leve de koningin, dat wel!
Fijne werkweek verder.
See you.
Geef een reactie