De zorg is een punt van immense zorg.
Dat weten we al sinds het moment dat de privatisering in het verlengde van de neoliberale samenleving vorm en inhoud heeft gekregen. Eigenlijk is ‘t veel te warm vandaag om hier van alles van te vinden, om 11 uur al 28 graden!
De zorg wordt geregeerd door managers, waardoor de kwaliteit van een strakke powerpoint-presentatie bepalend is geworden voor het niveau van dienstverlening ten behoeve van de zieken, de ouderen, de zorgbehoeftigen. Hebzucht dus, altijd weer de motor van de graaiers binnen de samenleving, uitbundig vormgegeven door de Siewerts van Lienden, die voor het oog van de machteloos toekijkende overheid de buit binnenhalen via de zo prettig allitererende, maar verderfelijke perverse productieprikkels.
Goed, de zorg dus, op sterven na dood, net als veel zorgbehoeftigen die aan hun lot worden overgelaten. Decadentie en hoogmoed zijn, naast vermelde hebzucht, door alle eeuwen heen de doodsteek geweest voor een soepel draaiende samenleving. Geld is macht en macht resulteert bij velen ogenschijnlijk in een gevoel van status, van aanzien.
De gebeurtenissen in Griekenland hebben laten zien waar geld, in dit geval via afkoopsommen, toe kan leiden. De
tafereeltjes in Tunesië, waar lachende Europese leiders hun laatste restjes fatsoen hebben begraven omwille van vermeende veiligheid, met honderdduizenden extra slachtoffers als gevolg, was stuitend.
Ik schaam me mateloos als ik die gebeurtenissen voorbij zie trekken en ik probeer er afstand van te nemen. Het geld klotst hier nog steeds tegen de plinten, we geven elke keer weer pervers veel miljarden uit aan onzinnige bestemmingen en lossen intussen in dit land niets op. Afgelopen week hoorde ik een ondernemer met vochtige ogen bezorgd uiten dat ie het voor volgend jaar somber inziet. Dat was nog voordat het concept-landbouwakkoord de prullenbak in werd gedonderd. De bouw ligt al jaren stil, de rente stijgt en de vraag wordt relevant of er vanaf 2024 überhaupt nog wel groei gerealiseerd kan worden.
Pessimistische geluiden? Ben je gek, deze tekst is juist bedoeld om te stimuleren en dan dien je te beginnen met de vinger op de zere plek te leggen.
Plotseling was daar afgelopen week de implosie, in volle glorie terug van weggeweest. De omgekeerde explosie kreeg een paar dagen geleden z’n beslag via het absurde verhaal van een half dozijn mafkezen dat zo nodig naar 3800 meter onder ANP moest duiken om het hoe en waarom van de Titanic te aanschouwen. De talkshows stonden weer bol van andere 
duikers en de geïmplodeerde onderzeëer van deze week had al haarscheurtjes voordat ie vertrok voor z’n laatste reis. Eigen schuld, dikke bult, niks jammer, maar volkomen terecht. God straft toch nog af en toe, in dit geval via een portie arrogante hoogmoed van een handvol puissant rijke idioten. Zo’n implosie is iets waar we op moeten voortborduren, denk ik al een paar dagen. Implosie heeft iets krachtigs, iets destructiefs, maar vooral zonder dat de buitenwereld er al te veel hinder van onder vindt. Zo is ons kabinet bijvoorbeeld hard toe aan een implosie, stiekem, zacht, maar zeer grondig naar binnen toe ontploffen, zonder dat we daar als burger iets van merken. Voordeel van z’n gebeurtenis is dat de last die we normaliter hebben van deze verzameling truttige en incapabele narcisten gewoon oplost, via een enkele reis naar de vergetelheid want mensen, mensen, we zitten toch echt aan de grens van ons aller tolerantie. Wiersma zette afgelopen week de toon en gaf het goede voorbeeld. De emmer met nationale narigheid loopt over en iedereen doet of zijn en haar neus bloedt. De horeca bedient niet meer, automonteurs repareren niet meer en de bureaucratie, regelgeving, vooral ingegeven en gestimuleerd door de al genoemde stropdassen die ik afgelopen week vanuit allerlei adviesbureaus nog eens weer nadrukkelijk en vooral massaal bij een van der Valk zag raaskallen, vormen het nieuwe gezag, de nieuwe toon, de
toekomst. Corona kwam en alles werd anders, maar vooral minder, inclusief onze eigen betrokkenheid. Voorbeeld? Gisteren stonden wij vanuit Grootouders voor het klimaat te demonstreren bij de Gudulakerk te Lochem…met z’n achttienen!
Nou had ik me op deze pervers warme zondag nog zo voorgenomen om de politiek en de planeetproblemen te laten rusten. Ben ik er toch weer ingetuind, met nu al 31 graden op de thermometer.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie