Polderpolitiek

Heer Hoekstra wil de dienstplicht weer invoeren. Dat statement maakte hij afgelopen week tijdens een sessie van de resterende CDA-clan. Die maatregel moet ervoor zorgen dat de saamhorigheid in dit land weer wat wordt opgevijzeld en het gapende gat tussen politiek en burger kleiner wordt. Z’n groepje aanhangers applaudisseerde braaf en volgzaam. De dienstplicht, weer onder de wapenen met z’n allen, dan krijg ik spontaan de bibbers, want als er één periode in m’n lange leven nogal nutteloos was, dan was het wel de diensttijd. Zestien volkomen zinloze maanden en nog drie dagen bracht ik door met kluchtige oefeningen, oeverloze marsen-met-bepakking, zieltogende werpoefeningen met houten granaten, rondrennen met beslagen gasmaskers en een Uzi, elke dag nasi in de kantine plus leverworstjes met bier in de compagniesbar, waar elke nieuwkomer door een complot van ‘ouwe stompen’ de keet werd uitgepokerd via kastje 666, en waarbij regelmatig iemand met S5 naar huis werd gestuurd omdat ie ‘s nachts de rest van het peloton wakker hield met huilpartijen en luid geroep om mammie. Het waren zestien maanden waarin rangen, standen, sterren en strepen de dagindeling bepaalden, en ik de laatste maanden niet meer naar huis mocht vanwege allerlei douwen wegens baldadig gedrag, ingegeven door dronkenschap, een reactie op de mallotige wijze waarop dat dienstplichtige amateurlegertje het idee had iets te kunnen doen tegen het vermeende dreigende gevaar uit het oosten.

‘t Is een wat lange intro naar vandaag de dag. De beschreven gebeurtenissen vonden plaats tussen mei 1970 en oktober 1971 en het schamele beschreven tijdverdrijf deed zich voor in een periode waarin Den Uyl nog stevig de linkse trom roerde, een tijdvak waarin je wist op wie je je stem wilde uitbrengen, strak links, strak rechts met het CDA voor boeren, gelovigen en gelovige boeren.

Het CDA gaat zich dus via clown Hoekstra en zijn sterk uitdunnende schare discipelen richten op het volk, het boerenvolk vooral, via vooral veel geschipper met de stikstofmaatregelen, nog wat schuren en schermen met de andere agrarische regeltjes, en een beroep doen op de toch vaak zo loyale achterban, die het nu laat afweten ten gunste van de BBB. Het CDA is een huichelachtige partij. Ze glijden en glibberen mee over de stront van het smalle geitenpaadje naar vermeend succes en doen daarbij een maand voor de verkiezingen allerlei concessies die daarna weer met voeten worden getreden. Dat doen de andere partijen echter ook en van de flikflooierij van Groenlinks met de PvdA heb ik ook nog niet het grote warme gevoel overgehouden. Het grootste probleem van al dat gehakketak is dat Rutte straks waarschijnlijk weer profiteert van de zwevende kiezer. Links, rechts, voor zover dat nog bestaat, leidt steeds weer tot een correctie via het midden en het nieuwe leiderschap van D66 is, voorzichtig uitgedrukt, nog in de conceptfase van Kaag blijven hangen.

Maar ja, wat nu? Het wordt weer billen knijpen straks, ook al zijn het maar de provincies. Juist die vaak zwak, ziek en misselijk opererende middelste overheid bekent nu al schuld door de stikstofstandpunten af te zwakken omwille van electoraat. Zelfs met de sterkste verrekijker zie ik nog geen nieuwe leider aan de politieke horizon.

Terwijl ik dit schrijf komen elk uur de beelden en cijfers voorbij uit Turkije en Syrië. Dan is elke klaagzang binnen onze landsgrenzen niets meer dan een volkomen misplaatste, relatieve en overtrokken uiting. Sorry daarvoor lezers, keuzestress bij provinciale-verkiezingen-in-een-poldertje-aan-de Noordzee is in het verlengde van dat excuus alleen maar een kneuterig klein luxe-probleempje. Laat ik daar vooral mee besluiten vandaag. Amen!

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice