De buiten-TV stond er gisteren klaar voor, het was heerlijk weer voor een mooie pot voetbal en dan krijg je Italië-Turkije voorgeschoteld, waarbij de Turken het presteerden om in 90 minuten voetbal één doelpoging bij elkaar te fantaseren. Het was bijna net zo slaapverwekkend als een groot deel van de tennispartij tussen Nadal en Djokovic, met 70% van de tijd treitertrekjes met stuiterballen en gebaartjes, voorafgaande aan de eigen service. Een boycot of een wijziging van de spelregels liggen voor de hand.
Verder gaan we volgens de berichten weer massaal op vliegvakantie en dat is jammer. Het ging afgelopen jaar geweldig met dat vliegverbod. Behalve de rust in de lucht was die sterke reductie van het luchtverkeer dè oplossing voor het
milieuprobleem, maar helaas, het lijkt voorbij. Er staan weer hele volksstammen in de rij voor het boeken van een zonvakantie, tripjes naar een bloedheet strand aan een fantasieloos zeetje, plat op de dikke buik en met de telefoon in de hand een beetje dom rondkijken, met het zand tussen je billen af een toe een blikje bier opentrekken, een boer laten en daarna op tijd in de rij bij het hotel voor de warme hap. ’t Is een iets gechargeerd beeld, maar wees eerlijk, dat zijn geen vakanties, dat zijn zomerkwellingen. Het begint al met de vliegreis zelf, vaak met Ryanair-achtige kenmerken, waarvan de details van mijn laatste vlucht nog stevig op het netvlies staan, inclusief de exclusieve priority-spelregels, waarbij je als bevoorrecht passagier in de eerste groep naar het vliegtuig mag hollen. Mijn grootste vakantienachtmerrie was ooit een verblijf aan de Turkse Rivièra, nabij Antalya, een anekdote waard. Ik had me door mijn toenmalige vriendin laten strikken voor een all-inclusive resort, uitverkoren om wat bij te bruinen. Het zou tevens mijn laatste in die soort worden, sterker nog, na drie dagen rondlopen met een achterlijk blauw polsbandje was de verkering al uit en dienden we nog een week via een vakantie-lat een zware periode door te zwabberen, om daarna heel rap ieder ons weegs te gaan. De reden? De airco van de hotelkamer stond te laag afgesteld waardoor het verschil in temperatuur tussen de bloedstollende 40 graden overdag en de 18 graden ‘s
nachts te groot was voor haar maag- en darmstelsel met buikgriepachtige toestanden in al haar gedaanten als gevolg, en ‘dat is jouw schuld’. Dan is het klaar en over. De resterende periode heb ik nog meegedaan aan het draperen van de handdoeken over de zwembadstoelen om 06.50 uur in de ochtend, zat ik nog een dagje met veel te veel Russen op een volgestampte raftschuit, waarvan de kapitein elke minuut van het tochtje wat kebabgrapjes maakte over de langs de oever door de lokale VVV geposteerde geiten en waren de ontberingen voorbij. Na de laatste slechte ervaringen met een vluchtje, alweer drie jaar geleden, besloot ik klaar te zijn met vliegen in het algemeen, ook vanuit het milieuperspectief. De auto, de trein en de fiets resteren en daar kun je normaliter prima mee uit de voeten. Zonvakanties…Turken… ik heb er een licht trauma van overgehouden, net als van dat voetbal van gisteravond.
Omdat er in Den Haag uit de schoorsteen van vrouw Hamer nog lang geen witte rook valt te verwachten en de
temperatuur volgende week rust voorschrijft, ga ik maar eens even in retraite, een soort van verlof, vooral omdat het brein signalen afgeeft wat rust nodig te hebben. Voor die retraite heb ik een perfecte locatie gevonden en daar zit ook nog eens een geweldig en veelbelovend serie-verhaal achter, waarover volgende week meer. Tipje van de sluier: Zenderen, of all places!
De blogfrequentie zou dus wat omlaag kunnen gaan, ten faveure van de accu.
See you soon.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie