Godallemachtig, ’t was toch best een pokkeneind rijden naar ons vakantieadresje in Normandië. Het lijkt altijd zo naast de deur, maar intussen was ‘t gewoon 800 kilometer naar de stranden van Omaha, Juno en Utah, kortom de D-Day-bestemming. Als je dan ook nog de beginners-denkfout maakt van een mooie kustroute via Calais, waar de hele zaak elke 10 kilometer stil staat vanwege traveaux en toeristen, zit je zo een uur of 10 achter het stuur, maar de beloning is er naar, met volop excursieweer en twee volle dagen reminders aan WO-II, waaronder de indrukwekkende invasie van 74 jaar geleden, waarbij je je altijd weer v
erwondert over het feit dat het technisch, krijgskundig, organisatorisch en communicatief gelukt is om de Moffen uit die bunkers van de Atlantikwall te sodemieteren. Amerikanen,Engelsen en Canadezen, ze hebben ons bevrijd, daar zat ik vandaag weer aan te denken in ons budgethotelletje, waar de gemiddelde toerist uit pakweg Dallas anno 2018 uit de douchecabine van 80×80 bevrijd moet worden en al helemaal niet met z’n gemiddeld dikke reet op het minimale campingtoiletje past. Ach, wat vreemd vergelijkend onderzoek, ik weet ‘t, en misschien ook een kwestie van actuele ergernissen door hetgeen 
de wereld allemaal overkomt. Verder blijft het altijd weer opvallend dat ‘t Engelse helmpje in WOII veel teveel van een kleine vliegende schotel weghad en vast wel heeft bijgedragen aan het aantal slachtoffers aan Britse zijde, alleen al omdat je dat ding nauwelijks recht op je kanis kon houden bij een paar sprintjes. Typisch Engelse eigenwijzerij, terwijl die oosterburen zo’n lastig geval tot over de oren hanteerden. Genoeg WO-II voor vandaag….
Terwijl iedereen weet dat je Ronaldo niet vier minuten voor tijd een vrije trap moet laten nemen op 18 meter van de goal, deed Spaanse Ramos dat toch maar even voor de zekerheid, waardoor er in elk geval na de 
eerste ronde al een paar illusies de vuilnisbak in kunnen, ook na het pijnlijke verlies van Marokko en het blamerende puntenverlies van Argentinië tegen IJsland.
Ik ga een biertje drinken avec un Ceasar-salade op de Franse toer, dus met een vrijwel volledig intact geladen krop sla als vitamientjes. Santé et jusque de volgende keer.
Morgen reizen we door naar de Dordogne, waar het precies vanaf het moment dat we arriveren richting 30 graden puft; dat wordt veel uitrusten en vast nog wel een stukje fietsen, want m’n stalen rosje ligt smachtend te wachten op de achterbank.
Au revoir.
A plus tard.
Geef een reactie