Ireen, bedankt, ‘t was mooi
We zijn nu wel een beetje klaar met dat schaatsen, met de problemen in de herenploeg, met shorttrack ook. Bij dat laatste onderdeel is gebleken dat de factoren geluk en toeval veel te groot zijn om van een eerlijke, betrouwbare strijd te kunnen spreken. Een flitsende start en de deur in het slot zijn in feite voldoende en vooral ‘onze’ collectieve mopperkont Sjinkie heeft nogal opzichtig gefaald. Kan ie wel zitten te chagrijnen, maar ’t is wel klaar met hem. Nederland is ook klaar met Wennemars, die sinds z’n fietssalto en de daaruit voortkomende lichte hersenbeschadiging nog veel meer is gaan strooien met dooddoeners, cliché’s en volkomen overbodige toelichtingen, waardoor op dit moment alleen Dalfsen en omstreken de volumeknop van de TV nog heeft 
geactiveerd. Houdbaarheidsdatum verstreken, einde contract, vers bloed volgend jaar. Verder doen natuurlijk vooral de vrouwen het erg goed en hebben we daar voornamelijk ons eremetaal aan te danken. De jongens kunnen dat alleen vrijdag nog wat compenseren door een sweep op de 1.000 meter, daarna gaat Nederland massaal zelf de doorlopers monteren en vieren we de laatste week van de winter met natuurijs.
Ik doe vandaag weer eens een rit als vrijwillig taxichauffeur en dat levert vrijwel altijd gespreks- en blogstof op.
‘Goedemorgen meneer van Oosten’
‘Ge’morge’
‘Zo, u moet even naar het ziekenhuis, ernstig?’
‘Neuuh, oogcontrole’
Mmm, niet al te breed van stof, wordt lastig om een gesprek op te bouwen, vermoed ik en dan ga ik ‘t maar niet hebben over het gigantische gebrek aan deodorant van de muffige man, waardoor de neiging om het raam te openen nog net wordt ingehaald door de buitentemperatuur die volgens mijn dashboard 1,5 graad Celsius bedraagt.
‘Lekker weer hè?’
‘Ja, maar die zon doet zeer aan de ogen’
‘Ok, klepje naar beneden?’
‘Hoe gaat ’t verder allemaal met u qua gezondheid’
‘Grgrrrgrmpf, dat oog is kloten – mopperdemopper – eerst naar Zutphen, nu naar Deventer en over een maand ‘naar Harderwijk’
‘Harderwijk?’
‘Tja, ik snap ‘t ook niet….’
‘Kijkt u nog naar ‘t schaatsen?’ – je probeert eens iets…
‘Neeeuuuu, interesseert me helemaal niks, ik kijk meestal naar RTL 7, brokkenpiloten en zo…, maar ik rij zelf wel brommobiel’
‘Oh ja?’
‘Ja’
Andere boeg…
‘Wat een storm hè, een maand geleden…’
‘Ja ja’
‘Ik was gisteren nog in ‘t bos, wat een puinhoop met die omgewaaide bomen’
‘Oh, zal best ja….’
Zucht……….
Bij de oogkliniek in Deventer gaat een mooie, donkere dame in een volledig aan stukken gescheurde spijkerbroek helemaal los op haar smartphone, zit bijna schaterend whatsappjes te versturen, houdt zichtbaar de andere partij van het werk af, vergeet de hele wereld om zich heen en trekt de aandacht van het wachtende publiek, want ja, zo gaat dat tegenwoordig. Persoonlijk kom ik bij de whatsapp maar tot 1 en bij het reguliere toetsenbord tot 2 wijsvingers, waardoor ik elke tekst ongeveer tweemaal typ en een blog van 600 woorden bij mij dus minimaal 1200 woorden vergt, nog afgezien van bijstellingen door actualiteit of spontale invallen, waar ik veel te veel last van heb omdat de wereld om ons heen dat nu eenmaal vraagt via politiek en sport, maar ook door het weerbericht van de huidige Jannen Pelleboer, met terugwerkende kracht een verademing als je kijkt naar de one-man-and one womanshows van nu, die beginnen met de zonsopkomst van Jantien Grootverdrieth uit Schin op Geul en eindigt met de schaatsverwachting voor de komende drie weken voor de regio’s noord en midden van het land.
Verder zie ik in de aanzienlijke wachtruimte van het ziekenhuis toch wel veel schrijnende gevallen voorbij strompelen, rijden, glijden, hinken, kruipen, schuiven, sjokken of sloffen, al dan niet voorzien van gips, ooglappen, tape, verband en met hulp van krukken, stokken, vier soorten wandelwagentjes of de schoondochter. 
Nadat ik met mijn passagier nog even de ziekenhuisapotheek heb bezocht snap ik weer waarom de zorg in Nederland zoveel geld kost. De efficiëntie ontbreekt, de rompslomp is giga en mijn passagier wordt in een tijdspanne van drie kwartier voorzien van wel twee doosjes met medicatie, in hoeveelheden die hij over een half jaar weer grotendeels ongebruikt bij de apotheek kan inleveren en voorzien van vijf meter tekst met waarschuwingen, bijwerkingen, voorschriften voor het gebruik en met veel verbaal advieswerk van de licht met 
adhd-besmette assistente, die nu eenmaal wil laten blijken dat ze voor het onderdeel patiëntenvoorlichting een ruime voldoende heeft gescoord in 1958. Mijn passagier mag een paar dagen niet van z’n brommobiel gebruik maken, maar moppert gewoon door met iets van ‘dat kunnen ze toch niet controleren’, waardoor ik behoefte krijg aan het plaatsen van waarschuwingsborden in zijn woonwijk.
Mijn bijdrage aan de samenleving gaat vanmiddag verder met de begeleiding van een blinde dame bij de Aldi en de Lidl en de mentale ondersteuning van een hoogbejaarde vrouw elders in mijn woonplaats, waardoor ik maar nauwelijks tijd heb voor dit soort blogjes, waarvan de omvang nu alweer onbedoeld op 830 (of 1660) woorden ligt.
Ik wens iedereen verder nog een paar aangename OS-dagen, maar best fijn dat ‘t bijna voorbij is.
See you.
Geef een reactie