Straks…

Straks…, als alles voorbij is en we als mensen weer onder elkaar mogen komen, wordt de wereld mooier, beter, leefbaarder.

Straks…, als het zomer is, wordt alles anders, maar misschien nooit meer zoals het was.

Die gedachten hou ik mezelf voor bij de dagelijkse, onophoudelijke berichtenstroom die via het C-woord de huiskamers binnenvloeit. We laten de natuur even z’n gang gaan via een ongelooflijk noodzakelijke en nuttige opschoning en op het moment dat de eerste jonge vogels uitvliegen doen we weer voorzichtig de deur open om door de wegtrekkende kruitdampen heen de resten van de beschaving te aanschouwen. Daarvóór kijken we nog wekenlang bijna 24 uur per dag naar beelden en interviews van analisten, virologen en politici, die elkaar steeds harder tegenspreken en ik klamp me voorzichtig vast aan wat uitspraken van buitenlandse experts die zeggen dat het helemaal niet zo bijzonder is wat er gebeurt, dat het maar griepvirusje is, zij het met wat meer spierballen.

Straks, aan het eind van het jaar, blikken we terug op de smeulende resten van hetgeen we in 75 jaar ongebreidelde vrijheid hebben opgebouwd: een consumptiemaatschappij zonder weerga, met als symbool de 342 zeecontainers die begin vorig jaar in de Waddenzee donderden en waarbij 95 procent van de inhoud de waanzin van ons koopgedrag aantoonde.

Straks, op 31 december, vallen alle cabaretiers van ons land over elkaar heen om te vertellen wat zij ervan vonden en in dat moment heb ik nu al geen zin.

Straks is misschien alle criminaliteit uit de samenleving verdwenen, want geen inbreker die zich nu nog in het hoofd haalt om ’s nachts even wat buit te halen bij ome Piet in het buitengebied.

Straks, ik droom er elke nacht van, begint beschaving 2.0 met een utopisch wereldbeeld, waarin de CO2-doelstellingen voor 2030 eind 2020 al zijn bereikt.

Straks, als het zomer is, gaan we evalueren, schulden vereffenen, schelden, tieren, schouders kloppen, weer kennismaken met de buren en elkaar in de armen vallen, omdat we het hebben overleefd, omdat we de C-verhalen kunnen vertellen aan onze nazaten.

Straks wordt duidelijk dat Onze Lieve Heer of iets wat daarvoor doorgaat een scherpe waarschuwing heeft afgegeven over ons gedrag waarbij Hij in feite zegt dat de evolutie van de mens een paar tikkeltjes is doorgeschoten en geregeld een indringende correctie nodig heeft.

Straks, als ik niet meer bij elke deurklink een lichte huiver ondervind, gevolg van een inmiddels overontwikkelde smetvrees, dan omhelzen we elkaar en stellen we vast dat 99,99% van ons ras ook deze virale aanval toch eenvoudig heeft overleefd.

Het voorjaar is begonnen, de natuur ontluikt, het is langer licht, de terrassen stromen vol, het is rokjestijd en de buitenlucht ademt een zoetig lentebloesemaroma….

Zo was het vroeger, en vast en zeker straks ook weer.

See you…straks.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice