Er zijn bij het ouder worden steeds vaker momentjes dat de emotie een rol speelt bij zaken die het netvlies raken, via de media of op andere wijze. 
De afgelopen dagen was het flink raak en botsten de sentimenten met grote regelmaat radicaal met de ratio. Neem nou Aart Staartjes, die prachtige persoonlijkheid die ons tientallen jaren heeft voorzien van een glimlach via Sesamstraat, Sinterklaas of op andere wijze. Zijn plotselinge overlijden, door een fataal ongeluk, is op zich al droevig, maar de traantjes van verontwaardiging vloeiden toen gisteravond via de EO een interview met Thijs van den Brink werd herhaald, waarin Aart pakweg 12 maal werd gevraagd toch vooral gelovig te worden op z’n ouwe dag, een nogal walgelijke variant op het zendelingenavontuur van deze omroep. Aart was komisch, sociaal, origineel, heerlijk kinderlijk, uitgesproken en een beetje naïef ook, volkomen terecht uitgebreid geëerd in DWDD van vandaag. Daar past helemaal geen religie meer bij en het was gênant te constateren dat jongetje Brink niets naliet om de bekering op te dringen.
Het volkslied kan ook een traantjesmoment zijn, vooral als onze nationale hymne af en toe eens wordt gespeeld ter gelegenheid van 
speciale gebeurtenissen, dan wil de onderlip wel eens gaan trillen. Tijdens de EK Afstanden in Heerenveen stond de Wilhelmusband echter op repeat, want tijdens het folkloristische schaatsfeestje gingen 33 van de 42 medailles naar Rusland en Nederland, gaat de gein er af en weten we andermaal dat langebaanschaatsen niets te maken heeft met mondiale topsport.
Tranen van ingehouden woede en frustratie willen ook nog wel eens tot ontwikkeling komen bij uitzendingen over politiek, oorlog, onderdrukking of andere ellende. We worden dagelijks compleet voor de gek gehouden over neergeschoten vliegtuigen, de start van de nieuwe wereld- of systeemoorlog of andersoortig licht ongemak en bij al die berichten grijpt de ongerustheid wildzinnig om zich heen, zonder dat we een antwoord krijgen op de vraag: moeten we al hamsteren, hoe staat het met de lokale schuilkelders, welk werelddeel is nog veilig, is er nog tijd voor het inwisselen van de airmiles? De toespraak van topeconoom Guy Verstand, gistermiddag bij NPO, kwam daar nog eens als een soort maatschappij-politiek zorgpuntje overheen, omdat hij als enige oplossing voor de armoede en ongelijkheid in deze wereld hamert op de noodzaak van een mondiaal basisinkomen, waarvan we dus weten dat die er nooit gaat komen.
Gelukkig zijn er ook nog de lachspieren die hun werk doen en daarbij ook voor een ongebreidelde tranenwaterval kunnen zorgen. Neem de vertoning aan gene zijde van de Noordzee, waar het Onverenigd Koninkrijk geen kans onbenut laat om de monarchie met Monty 
Python-achtige humor tot orgastisch lachspektakel om te vormen. Dat ooit zo fijne Koninkrijk, met die vermaledijde oerconservatieven met hun in historie ondergedompelde 
onwankelbare geloof in de nationale competententies, vormt de input voor een bestseller in 2021 of in elke geval voor een prachtige plot voor de nieuwe Bond-film dit jaar. Waarschijnlijk wordt deze week het Koninkrijk ontbonden en worden over enkele maanden vanuit Buckingham Palace door de Britse gaarkeuken dagelijks maaltijden verstrekt aan het ganse ijdele, arrogante, maar ook zo humoristische volk.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie