Het is zondagochtend.
De serene rust van het vroege ochtenduur ervaar ik als zaligmakend, met hooguit Vroege Vogels op de achtergrond. Met de zaterdagkrant erbij, een sapje en een broodje wordt de zondag dan bijna zoals Onze Lieve Heer die had bedoeld, maar de eeuwige nieuwsgierigheid naar actualiteit zorgt er snel voor dat het hoofd weer volloopt bij de meldingen over Trump. De hectiek over de aanslag op ’treize juillet’, de dader, de schuldigen gaat de eerste uren al weer alle kanten op, maar ik weet ’t nog even te pareren via het gunstige weerbericht voor die dag: ‘droog en zonnig’, een verschijnsel dat dit jaar vooral wordt gekenmerkt door zeldzaamheid.
Toch blijkt al snel dat het oor van Trump het exemplaar van Vincent van Gogh qua nieuwswaarde gaat overtreffen. De aanslag komt met zekerheid op de voorpagina van het jaaroverzicht 2024 en zo’n gebeurtenis mag je uiteraard nooit toejuichen, hoewel ik op de social media en via andere kanalen talloze gniffelcartoons voorbij zag komen, die refereerden aan het feit dat de man twee centimeter mazzel heeft gehad, twee centimeter die de wereldgeschiedenis hadden kunnen doen veranderen, los van het antwoord op de vraag of dat ten goede of ten kwade zou zijn geweest. Toeval heeft immers altijd de loop van de geschiedenis bepaald en ‘t was dan ook omreden van afleiding dat wij diezelfde zondag nog eens naar Hummelo togen voor een bezoek aan de brocante markt, om bij de gelegenheidsparkeerplaats te ontdekken dat wij als gevolg van de plotselinge spontane en positieve weersverandering niet de enigen waren die even het chagrijn van de klimaatverandering wilden inruilen voor wat positiviteit.
Wachten is in dit land een vervelend standaardverschijnsel geworden en dus sta je eerst in de eindeloze rij met lieden die voor hun auto tegen betaling een plekje in een zompig weiland zoeken om vervolgens in het dorp van Normaal langs tweehonderd stalletjes te schuifelen, die zonder uitzondering zijn volgepropt met frutsels en 
tierelantijnen van blik, zink, marmer, tin, riet, papier, hout of stof, eigenlijk allemaal materialen die we doorgaans niet meer in huis hebben en omdat dat voor de meeste mensen geldt, ligt het grut nu vrijwel onaangeroerd uitgestald in een kilometer kraamkamer. Voor een waaihouten snijplankje met een reguliere aanschafwaarde van 2,95 betaal je dan door het verouderingsproces 60 ballen waardoor het verkopersmotto ‘niet kijken maar kopen’ voor slechts weinigen een toegevoegde waarde had, zo stelde ik vast na de gebruikelijke verkenning. Desondanks gaat ’t in Hummelo om de sfeer en die is, onder het toeziend oog van bronzen Bennie Jolink, best aardig door de duizenden dagjesmensen die wat Franse sfeer inademen via in streepjesshirt geklede dameskoortjes, wat verdienstelijke schilders en een ganzenhoeder.
Bij al dat wachten bleef Trump steeds door het hoofd gonzen, en zelfs tijdens de onvermijdelijke prima bitterballen op het terras van De Krent bleven de beelden zich herhalen. De verkiezingswinst kan hem nu niet meer ontgaan, tenzij Biden bij zichzelf denkt dat een strak geregisseerd schampschot zelfs bij hem het tij nog kan keren.
’t Was een tweeslachtig dagje met droog weer, een aanslag en een hoofd vol twijfels, zoals dat nadrukkelijk blijkt uit deze blog.
Mooi vervolg van de zomer gewenst.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie