Voltooid leven. Er wordt op een prachtige manier mee uitgedrukt dat het klaar is, voorbij, afgerond. Er spreekt ook uit dat er volop is geleefd, maar dat er nu een moment is aangebroken om de volgende stap te zetten, namelijk die naar het hiernamaals. Niet zomaar, maar op basis van goed doordachte afwegingen en pas nadat alle opties, om nog iets met verlenging te doen, nadrukkelijk zijn weggestreept. De maatschappelijke en politieke discussie, zoals die nu volkomen terecht door D66 weer is aangezwengeld met het boemerangeffect van de knuppel in het hoenderhok, zal waarschijnlijk niet resulteren in een landelijk breed geaccepteerde oplossing. Het besef echter van het afwegen van mogelijkheden om volkomen zinloze voortzettingen stop te zetten is vanuit humanitaire overwegingen van groot belang. Het gaat niet om ordinair opruimen. Het gaat altijd om uiterst goed doordachte beschouwingen van mensen met een volledig werkend verstand, die hun eigen voortbestaan een waarde van nul toekennen. Juist vanuit de christelijke hoek, waar de weerstand het grootst is, had ik me kunnen voorstellen dat lijden was voorbehouden aan Jezus, dat is ons vanuit onze calvinistische opvoedkundige onderwijsmethoden maar al te vaak ingepeperd. Ingrijpen in hetgeen Onze Lieve Heer als ‘leven’ heeft voorbestemd is echter taboe en daardoor zal er ook nu weer een tweedeling in onze samenleving blijven bestaan bij de totstandkoming van nieuwe en noodzakelijke wetgeving rond het onderwerp. Ook het antwoord op de vraag of we dat voltooid leven aan leeftijdsgrenzen moeten binden moet nee luiden. Ellende kent immers geen jaartallen en het is te hopen dat het nieuwe kabinet op dit vlak snel meters gaat maken. Dat D66 wellicht garen spint bij dit actuele thema zullen we gemakshalve maar electoraal toeval noemen.
Verder hebben een aantal politici sowieso al de status van een voltooid leven bereikt, maar dat is een heel andere discussie, waarover wij met z’n allen op 15 maart een oordeel zullen vellen.
‘t Is wel een lekker vrolijk onderwerp op de maandagochtend. Hoogste tijd om het eens over een iets vrolijker boeg te gooien en dan gaat het niet over schaatsen, hoewel in Hamar weer hetzelfde liedje als altijd werd gespeeld, namelijk het Wilhelmus. Vriendje Buma heeft nu bedacht dat we datzelfde Wilhelmus nieuw leven moeten inblazen door het elke ochtend te introduceren via de dagopening van het onderwijs. We trekken de kinders daarbij nog een nieuw uniformpje aan, kammen de haartjes strak achterover en zingen uit volle borst het eerste couplet van een lied, waarvan tekstueel niemand een spaan begrijpt. Een kleine analyse annex geschiedenisles is hier wel op z’n plaats. Het in de zestiende eeuw door Marnix van Sint Aldegonde geschreven lied heeft in de loop der eeuwen allerlei varianten gekend maar is pas sinds 1932 in de huidige vorm tot volkslied verheven, geschiedkundig een
nogal merkwaardige ontwikkeling. In 1932, Hitler was volop bezig met z’n opmars, lezen en zingen wij over ‘het Duitse bloed’ van Willem van Oranje. Niet echt een handig in de tijd neergezette zinsconstructie. Willem was zelf allesbehalve koosjer bezig in z’n tijd want hij beheerste, zoveel is nu wel duidelijk, alle aspecten van corruptie, machtsmisbruik, valsheid in geschrifte en aanverwante zaken. Het ‘vaderland getrouwe’ kun je dan met een beetje patriottisme nog wel uitleggen, waarna ‘vrij onverveerd’ ruimte laat voor ‘een onsje meer ‘. ‘Zeer onverveerd’ geeft het een boost. Maar dan ‘de ko-o-o-oning van Hispanje’. We hebben 80 jaar oorlog gevoerd tegen deze godsdienstonderdrukker en hoppa: ‘altijd geëerd’. Valt niet te rijmen!
Mij lijkt 27 april aanstaande – Willie wordt 50 – het moment om tot bezinning te komen en bijvoorbeeld Wim de Bie te vragen het nieuwe volkslied te presenteren. Nieuw jasje, moderne snit, normale woorden en toegespitst op bijvoorbeeld de schoonheid van Maxima of de simpelheid van onze k-o-o-oning. De andere coupletten van het lied kent niemand dus die hoeven we niet uit te leggen, zelfs niet aan Buma, die ik nog ga contacten over de absurditeit van zijn van oubollige, feodale en redelijk demagogische plannetjes. Ook hij zal op hier 15 maart voor worden beloond. Het komt vanzelf goed allemaal! Van de melodie moeten we trouwens afblijven. Na de Marseillaise en God save the Queen, staan we daarmee hoog op de ranglijsten.
Een fijne week gewenst met af en toe een stukje lente.
See you.
Geef een reactie