Afgelopen weekend had ik het voorrecht een aantal mensen te spreken die, net als ik, elke dag weer verbaasd het wereldtoneel aanschouwen en zich afvragen hoe ’t allemaal verder moet.Dat soort gesprekken gaat al gauw over Trump natuurlijk, de onnavolgbare wijze waarop deze volkomen geschifte mafketel nu al bijna 4 jaar een voormalige wereldmacht denkt te besturen en de gedachten gaan dan al snel terug naar de nachtmerrie van 9 november 2016, toen we via onwaarschijnlijk en voor onmogelijk gehouden verkiezingen de uitslagen in de VS zagen binnendruppelen en ons afgrijzen vanaf Florida met de minuut groter werd. Hij ging winnen…een trauma dat nu dus al zo’n 45 maanden duurt en samen met corona de geschiedenisboekjes gaat ontsieren.
Over twee maanden is het weer zover. De Amerikaanse loopgraven zijn uitgediept, de stellingen ingenomen en de Twitter-artillerie is volop aan het vuren met uitsluitend losse flodders, een vast pandoer in deze tijdspanne. Afgezet tegen die fake world, de impertinente kolder van dat land mogen wij ons hier wentelen in een warm bad van luxe probleempjes. Als hier de grootste politieke debatten bestaan uit de 1,5 meter van Grapperhaus en al zes jaar lang de kut-uitspraak van ventje Wilders, dan hebben we niet zoveel te klagen, ondanks corona, ondanks migratieproblemen, ondanks de stikstof en nog een handjevol andere zaken.
Onze landelijke kudde columnisten signaleert en moppert er desondanks dagelijks wat af. Wat beweegt die
columnist toch om zijn gelijk te halen, om die persoonlijke standpunten te verheffen tot een zo breed mogelijke visie? Wat prikkelt Bert Scheuter in de Gelderlander, behalve die paar euro’s, als hij schrijft over de individualistische samenleving als basis voor een foute maatschappelijke kentering? Waarom zit Bert Wagendorp altijd af te geven op Baudet en aanverwante populisten? Waarom heb ik zelf een openlijke bloedhekel aan Ab Osterhaus en hoe kom het dat wij, betrokkenen bij het wereldtoneel, daar over menen te moeten schrijven. Waarom zijn wij van mening dat anderen zich voor deze schrijfsels moeten interesseren? Arrogantie? Een stukje gênante zelfoverschatting? Genoegen scheppen in het gebruik van taal als wapen of zit daar een brok frustratie in opgesloten die op deze wijze manifest wordt en daardoor soms blijft hangen in een mistig sfeertje van woede en onmacht?
Ja lezers, een tikkeltje zelfspot is mij niet vreemd en waarschijnlijk ligt de waarheid in het midden. Uiteraard probeer ik, net als al die schrijvende collega’s, de wereld een ietsiepietsie te beïnvloeden, ieder op zijn eigen beperkte manier en via totaal verschillende achterbannen. Ik rij doorgaans rechts, schrijf links en voor de rest proberen we de boel in het midden te houden, met gevoel voor een hopelijk eerlijke toekomst. Het is om deze reden dat mijn aandacht afgelopen weekend werd getrokken door 
de advertentie van Sigrid Kaag, nieuwe leider van D’66. En voordat iedereen iets begint te roepen over politieke beïnvloeding, linkse manipulatie of dus toch weer die vroegtijdige kiezersboodschapjes…, niks daarvan, ik heb nog geen enkel idee op wie ik, in maart 2021 m’n stem ga uitbrengen. De boodschap van Kaag was echter van een zuiver gehalte omdat die is gericht aan mensen die op basis van een eerlijke verdeling van lasten en lusten, zonder rekening te houden met herkomst of afkomst, een richting aangeeft die we te gaan hebben, denk ik, vind ik …hoop ik.
Eerst gaan we op 6 november aanstaande maar weer eens een nachtje doorwaken, waarbij elke rechtgeaarde wereldburger 
Onze Lieve Heer de vraag stelt: ‘please give us Biden oh Lord’. Maar ja, het beeld van wat we daar nou precies mee moeten is ook nog behoorlijk troebel.
We’ll pray and see.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie