Jeetje Mina

Erik Dijkstra en Willemijn Veenhoven zijn, zoals de kritische TV-kijker al sinds januari j.l. weet, volkomen ongeschikt voor het presenteren van een talkshow, niet in staat om een fatsoenlijk interview af te nemen en daarom dienen ze, op ‘t oog obligaat, hun lopende contract tot 1-1-2021 uit. De pijnlijke diskwalificatie van dat duo werd afgelopen maandag nog eens nadrukkelijk bevestigd. Improviseren, slimme vragen stellen en vooral goed luisteren zijn toch wel wat basisvaardigheden als je jezelf als presentator wilt profileren. Daarnaast is enige diepgang, een vleugje intelligentie of een spatje voorstellingsvermogen niet echt verkeerd als je boeiende gasten aan tafel hebt zitten. Veenhoven kwam deze maandagavond niet verder dan een vijftal ‘jeetje’s’ en dan is ’t normaliter een kwestie van snel doorzappen.

Maar goed, we waren al blij dat de discussie die dag een keer niet over corona ging, toen daar plotseling Maarten van Rossem aan tafel zat. De man had zichzelf nadrukkelijk uitgenodigd om zijn nieuwe floddertje aan te prijzen en eiste daarbij een ongehoorde portie zendtijd op onder het motto: ‘elke minuut dat ik praat scoor ik weer honderd exemplaren’, zoiets. Van Rossem is van het automatentype. Je gooit er een kwartje in door middel van een eenvoudige vraagstelling en je kunt met z’n allen koffie gaan drinken want het ratelt door tot ie hardhandig de studio wordt uitgeflikkerd, dan wel bedachtzaam wordt onderbroken door een andere, veel boeiender gast. Hij moest dus zo nodig z’n boekje aan de man brengen, een werkje over hemzelf en z’n grootvader in de periode 1944-1945. Een dergelijk item mag maximaal 5 minuten duren en je zag de overige gasten hardop denken: mijn verhaal is veel interessanter, en mijn spreektijd neemt alsmaar af. Die nieuwe literaire en nogal dubieuze bijdrage van van Rossem gaat over het feit dat ie ergens in 1944 de mazzel heeft gehad op de juiste plek in de achtertuin van z’n ouders in Wageningen in de kinderwagen te liggen en niet in de voortuin, want anders had hij mogelijk de rondvliegende bomscherven niet overleefd. Dat dus.. Er is al zoveel narigheid beschreven over WO-II, maar als we nu ook nog verhalen gaan verzinnen over waar het misschien wel eens mis had kunnen gaan als op die en die plek op dat moment een bom zou zijn ontploft, dan krijgen we de boekenkast vol met narrow-escape-naslagwerken, die niet de moeite waard zijn. Van Rossem is natuurlijk wel slim en hij gooit er dan nog een soort van Montgomery-sausje overheen, zodat ie als historicus nog even uit de subsidiepot kan plukken en was vervolgens binnen twee dagen klaar met dit werkje van slechts 128 pagina’s dat ook nog eens wat foto’s bevat. Van Rossem is af en toe leuk, zeker bij de Slimste Mens, maar hij moet verder vooral regelmatig zijn kwakerd houden als ‘m niet wat wordt gevraagd. ’t Was dus een stukje dispromotie deze week zowel van hem als van ‘Jeetje Mina’ Veenhoven, terwijl er toch zoveel talent rondloopt bij de NPO. Een deel van dat talent – oh heerlijk toeval – liep ik tegen het lijf toen ik samen met m’n zussen op een mooie plek bij Winterswijk zat, waar we werden geconfronteerd met een reportage-team dat daar filmopnames maakte voor het nieuwe programma Binnenlanden, een item over de provincie dus. Historisch gezien zijn wij in de regio het slachtoffer van de gebeurtenissen in de 80-jarige oorlog na 1620, waarvan de frustraties allemaal liggen opgesloten in onder meer een oerlelijke Achterhoekse vlag en dus waren wij – Jeetje Mina nog eens aan toe – net op tijd om die nieuwe serie van wat lelijke vooroordelen en enig Hilversums getrut te ontdoen. En nu maar wachten op die eerste aflevering over de Achterhoek, vanuit het Woold dus.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice