Dit is helemaal geen leuke column, maar een door woede en frustratie tot stand gekomen schrijfsel. Woedend zijn we met z’n allen, woedend op Poetin, op het Kremlin, op Rusland. We zijn met z’n allen in staat om de Russische ploert eigenhandig te wurgen en die woede uit zich, zo zie ik om me heen, in machteloosheid. Ik durf nauwelijks het nieuws te openen, een Teletekstpagina, het Journaal, bang voor nog eens een nieuw hoofdstuk in het humanitaire drama dat zich ginds voltrekt.
Heel af en toe komt er een flard ‘oud’ nieuws voorbij, zoals bij het item over een zelfmoordterreuractie in Pakistan met 63 doden, of een steekincident te Vinkeveen. Dan wentel je jezelf bijna in nostalgische gevoelens en herinneringen, iets van ‘fijn, weer een beetje normaal, ouderwets nieuws’.
Het meest frustrerende is nog wel het feit dat er nog steeds olie en gas via de pijplijn vanuit de bolsjewieken deze kan op stroomt, omdat wij te beroerd zijn om een tijdje in de kou te gaan zitten, om ons maar even te redden met wat er nog wel kan. Het negeren van al die oude, hopeloze contracten is misschien wel de enige manier om een dikke middelvinger richting Rode Plein te tonen.
De afgelopen dagen was ik nog even aan het googelen op de thema’s schuilkelder, fall out, neutronenbom en
atoomoorlog, om de stemming erin te houden, en intussen weet ik dat jodiumtabletten boven je veertigste levensjaar niet meer van belang zijn. De aantasting van je schildklierhormoon gaat namelijk zo langzaam dat dat probleem te verwaarlozen is, tenzij je plannen hebt om 100 te worden. Er blijven dan nog een paar andere kleinigheden over. In de eerste plaats de schuilkelder zelf, waarvan er in mijn optiek wat te weinig zijn en contact met mijn gemeente daarover geeft nog geen helder uitsluitsel. De lijst met aan te leggen voorraden schiet al lekker op en bevat nu in elk geval verlichting, reservebatterijen, dekens, water en een forse hoeveelheid rats, kuch en bonen, te vertalen naar stamppot-ingrediënten, veel oud brood en zoveel mogelijk conserven.
Het gekke is dat de natuur het juist nu laat afweten. Zij heeft in onze regio de laatste tijd veel winden gelaten, en schreit aan de andere kant van de aardbol enorme hoeveelheden tranen, met een zelden vertoonde intensiteit. Daarom heb ik al verschillende keren Onze Lieve Heer aangeroepen met de smeekbede om zo’n Australisch buitje te laten neerdalen op pakweg het gebied ten noorden van Kiev, waardoor dat verdomde konvooi via een zondvloed van drie dagen muurvast kom te zitten en langzaam wegzakt in de moerassen van dat immens treurige land.
Gisteren keek ik, ongelooflijk banaal, naar een stukje WK Allround, waarbij de Wennemarsen van deze wereld ook tranen met tuiten huilden, vooral omdat Patrick Roest z’n tien kilometer naar de Filistijnen hielp. Kijken dus naar een godvergeten stukje stompzinnige folklore, terwijl duizend kilometer verderop de granaten om de oren van onschuldige burgers vliegen, waarbij afspraak na afspraak worden geschonden, waarbij de wereld nog steeds alleen maar een beetje boe roept, zonder in te grijpen, zonder ballen te tonen. Ja, we hebben een paar jachtjes geannexeerd en wat betalingsverkeer ontregeld, maar de echte klopjacht, op Vladimir, blijft achterwege.
Machteloosheid en woede wisselen elkaar in een steeds hoger tempo af, vooral omdat ik niets kan doen, behalve het inzamelen van wat dekens, het hebben van medelijden en het lijdzaam kijken naar de verschrikkelijke beelden vanuit Marioepol. De belangrijkste wetenschap, namelijk dat het niet meer goed komt, is nog de meeste irritante gedachtenkronkel. Geen enkele oplossing heeft zich intussen aangediend, geen enkel initiatief vanuit het buitenland heeft de inmiddels de zwaar beschadigde hersenpan van de zwaar zieke bolsjewiek kunnen bereiken en Rusland zelf glijdt straks in z’n geheel af naar de status van verschoppeling, met 140 miljoen onschuldige burgers als slachtoffer. Waarom, vragen we ons straks vertwijfeld af, hebben wij als westerse democratieën onze oren zo laten hangen naar één idioot, één despoot, één tiran, één terminale dictator.
M’n toch al bedenkelijke slaappatroon krijgt andermaal een dreun en er zitten steeds meer denkuren in
een etmaal, momenten die ik zou kunnen gebruiken voor het uitwerken van een list, en straf, een helpende hand, en ik sta dus open voor mooie, creatieve suggesties, een passend voorstel, een idee om gezamenlijk iets te doen, niet via een vast wel goedbedoelde en door BN’ers omgeven inzamelingsactie, maar met iets dat zoden aan de dijk zet. Misschien reis ik wel naar Kiev, als was het maar in gedachten, of naar Moskou!
Ik moest het even kwijt lezers, maar reageer gerust!
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie