De slagboom

De Volkskrant van rond de Kerst bracht een paar pagina’s met antwoorden van lezers op de vraag: ‘waar haal jij vandaag de dag levensvreugde uit?’, waarbij de antwoorden varieerden van ‘boerenkool’ tot de ‘de krant lezen’ of ‘kleine dingen in de natuur’, nog los van een beetje, inmiddels niet meer zo logische naastenliefde. Een kinderhand blijkt nog steeds snel gevuld en ik kan persoonlijk al blij worden als ik Mathieu van der Poel tijdens een paar veldritjes door de blubber zie excelleren of in m’n uppie luister naar een fijne drel ouwe muziek.

Afgelopen week was het eerbetoon aan Golden Earring, speciaal George Kooymans, ook zo’n moment, subliem in beeld gebracht via Het Uur Van De Wolf, waarbij duizend muzikanten uit het hele land, allemaal met een glorieus herinneringsverhaal, uit de bol gingen in Ahoy. Dan hou ik het niet droog, dan rijgen de brokken in de keel zich aaneen, dan besef ik dat ik dat evenement helemaal was vergeten, want als oerfan had ik erbij moeten zijn. Back Home, Radar Love en de Twilight Zone met duizenden tegelijk zingen en spelen is immers een fenomenale happening.

De Egyptisch-Nederlandse acteur Sabri Saad El Hamus was onlangs te gast bij de Top2000 en deze prachtige persoonlijkheid sprak daar de mooie woorden: ‘laten we af en toe eens een dag wat minder naar de verschillen kijken en wat vaker naar de overeenkomsten’. Van zo’n citaat krijg ik per direct – alweer – vochtige ogen, want veel mooier kun je de verwachtingen voor dit jaar niet verwoorden, sterker nog, van deze wijsheid heb ik gisteren drie wandtegeltjes besteld, waarvan er twee naar Den Haag worden gestuurd ter attentie van de knulletjes Schoof en Wilders. Een ander exemplaar hangt komende week op ons toilet. Energie krijg je van dat soort zaken.

Die mooie gebeurtenissen en bespiegelingen zaten nog diep in m’n hoofd verankerd toen ik een paar uur voor de jaarwisseling nog even met iemand in het Zutphense ziekenhuis moest zijn. De parkeerplaats daar is vaak het toneel van onwillige slagbomen en dat was dit keer niet anders. De vrouwelijke automobilist voor me kreeg de boom niet omhoog, contact met de parkeerwachter bleek eveneens onmogelijk en vanuit mijn natuurlijke overdosis hulpvaardigheid probeerden we samen het probleem te tackelen, een poging die mislukte, waarna ik samen met de zes inmiddels wachtende andere bezoekers een paar meter achteruit reed en daarbij een betonnen paal over het hoofd zag. Ho en boem! dus. Het gebrek aan een sensor brak me op en het geluid van brekend glas en deukend metaal komt sindsdien elke nacht een paar keer voorbij, niet in het minst omdat ik de schade van duizend pietermannen niet kan verhalen en dus een kleine crowdfunding-activiteit overweeg, vooral gericht aan de beschreven slagboomdame.

Ach, ‘t is maar geld, wat pegels, een paar banale pecunia en ik krijg volgende week vast een passend antwoord van de meedenkende directie van het ziekenhuis waar inmiddels een brief van twee kantjes op de mat ligt om de dagelijks voorkomende parkeerellende in Zutphen nu eens uit te bannen, waarbij ik, niet geheel belangeloos, mijn medewerking bij dat proces heb aangeboden.

‘t Was een passende afsluiting van een jaar dat toch al niet de boeken in gaat als positief, veelbelovend, vreedzaam of verbindend. Best fijn dus dat de slagboom naar 2025 inmiddels wel goed heeft gewerkt en we vooral vast kunnen vasthouden aan het citaat van El Hamus, het koesteren van de overeenkomsten!

Een heel fijn jaar gewenst.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice