Tijdens één van de trieste regendagen van de afgelopen tijd doe ik als amateurfilosoof nog wel eens graag wat aan bespiegelingen, niet zelden over de homo sapiens als nietig wezen, het hogere doel van ons bestaan en meer van die malle fratsen, passend bij de leeftijd van oudere jongeren. In die mijmeringen gaat het dan over de te verwaarlozen factor mens-op-aarde, waar we het zo druk mee hebben, dat iedereen vergeet dat diezelfde mens op de tijdschaal van de aarde slechts een minuscuul stipje is, dat straks weer net zo raps verdwijnt als het gekomen 
is, terwijl die aarde zelf maar een minuscuul onderdeel vormt van het universum. Die nietigheid, vormgegeven en geaccentueerd door zaken als oorlog, religie en een stupide economische strijd om zaken als geld en macht, ook nu weer benadrukt tijdens de oeverloze EU-besprekingen in Brussel over de zoveelste redding van Zuid-Europa, leiden steeds vaker tot het besef dat alles het er eigenlijk ongelooflijk niet toe doet in deze tijd. Links-rechts, rijk-arm, zwart-wit, mens-dier, het is vooral relativeren wat de klok slaat.
Maar ja mensen, omdat we hier op individueel niveau normaal gesproken nog een paar jaartjes meehobbelen, bedenken we toch elke keer weer iets nieuws om de dagen door te komen en het klopt, dit is een verdomd lange en zware intro voor mijn verder luchtige onderwerp van vandaag, want dat gaat over het bouwen van een muurtje, al een paar blogs geleden aangekondigd, maar nu in een fase beland waarbij we uitbundig de voltooiing kunnen melden. De spreekwoorden en gezegden rezen vorige week tijdens de bouwfase dagelijks de pan uit en ‘waar gewerkt wordt worden fouten gemaakt’, ‘al doende leert men’ en ‘achteraf kun je makkelijk een koe in de kont kijken’ vormen maar een greep uit het arsenaal dat je kunt gebruiken bij het uitleggen waarom een ogenschijnlijk simpel muurtje helemaal niet zo simpel is, als je dat voor ’t eerst doet. Heel kort, en in één zin, voordat het langdradig wordt: er was in onze tuin een leemte ontstaan door het verwijderen van een treurige taxushaag en die leemte zou iets van steen worden, omdat een oud tuinmuurtje nu eenmaal een wat onverschillig en robuust uiterlijk geeft aan een simpele stadstuin, waar items als waterpas, sterk en stevig vanzelfsprekende randvoorwaarden vormen bij de niet al te gepolijste stenen, die elk 14,7 kilogram wegen en waarvoor je dus eerst een stevige fundering nodig hebt, van beton, met bekisting, een – godbetert – al beste klus, waarna een aantal exemplaren qua pasvorm moest worden gezaagd en de hele zaak, schaal 1:40, op tekening stond terwijl, om te voorkomen dat de onderste steen boven kwam, alles nog eens nauwkeurig werd doorgenomen, inclusief wat extra 
bikwerk in verband met een bestaande betonrand, een grondkabel en een hoek van 90 graden, waarna het geheel uiteindelijk werd afgerond met PUR-schuim, waardoor je geen gedoe hebt met metselen en de klus in een mum van tijd klaar is – volgens de vrij betrekkelijke en niet al te objectieve slogan van de leverende tegelhandel – waarbij bleek dat PUR gek spul is, dat je vooral niet aan de handen of op je kleding moet krijgen en ook niet in een te ruime mate moet aanbrengen omdat je dan nog een halve dag bezig bent met het verwijderen van irritante druipresten.
Maar, ’t is af, klaar, nagenoeg perfect horizontaal en verticaal, ik kijk er dagelijks naar, trots spiedend naar nog een plek voor zo’n muurtje, want ik weet nu hoe ’t moet en het is zonde om al die ervaring niet verder in praktijk te brengen, een stelling waaraan vooral het thuisfront even moet wennen, maar dat gaat via de geleidelijke weg wel goed komen, terwijl ik daarnaast de buren eens ga polsen over de behoefte aan leuke, betaalbare en waterpas gemonteerde tuinmuurtjes, die minimaal een mensenleven meegaan.
Overigens ben ik wel van mening dat de sportzomer van 2020 tot de saaiste exemplaren van deze eeuw hoort, 
waarbij de eclatante cricket-overwinning van VRA op Excelsior met 149 runs een bedenkelijk hoogtepunt vormt en de sportspanning van afgelopen weekend alleen lag opgesloten in de laatste 5 rondjes van Max Verstappen, waarmee deze veel te lange hak-op-de-tak-column een passend einde krijgt.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie