Vooraf denk ik vaak: ach, die Olympische Spelen, achterhaald fenomeen, overslaan maar. Maar vanaf dag één zit ik alweer aan de buis gekluisterd en kwam zelfs de openingsceremonie voorbij, een vooral kleurrijk en deels folkloristisch schouwspel, waarbij in een aantal gevallen is gedacht dat het meer ging om een allegorische optocht dan om een sportfestijn. De geografische bewustwording kreeg ook een forse impuls. Ik heb totaal geen moeite met de duiding van Kirgizië, Equatoriaal Guinee of Djibouti, maar toen daar plotseling een handvol oogverblindende deelnemers passeerde uit Saint Kitts en Nevis werd het een ander verhaal. Deze natie bestaat bij nadere bestudering van de digitale atlas uit twee eilanden in de Caraïbische Zee, pakweg 3 kilometer uit elkaar, waar een zekere Denzil Llewellyn Douglas sinds 1995 premier is van de ruim 50.000 onderdanen. Dat je ’t maar even weet. Een andere deelnemende exoot is 
Vanuatu, een eilandengroep in Oceanië ten oosten van de Koraalzee-eilanden, ten zuiden van de Salomonseilanden, ten westen van Fiji en ten noorden van Nieuw-Caledonië, om heel precies te zijn. Hier zingt men dagelijks uit volle borst het altijd weer vrolijke Volkslied Yumi Yumi Yumi, maar helaas is de kans nogal klein, om niet te zeggen nihil, dat we dat in Tokio nog een keer te horen krijgen. Daarom ter informatie bijgaand een linkje naar het volkslied zelf. Strekking van de tekst is dat men daar doorgaans erg blij en verheugd is, maar vooral ook erg druk omdat er nog veel werk is te doen, waarbij van God een belangrijke bijdrage wordt verwacht.
Een beetje hulp van boven kunnen wij ook nog wel gebruiken. Het gemengd dubbel onder de
handboogschutters haalde weliswaar zilver, net als Arno Kamminga in het water en Annemiek van Vleuten op de fiets, maar verder is nog flink behelpen. De val van Mathieu was ronduit dramatisch, omdat er ergens stiekem een plankje was weggehaald, zonder dat hem dat was verteld. De complotgedachte wordt fors gevoed door meer merkwaardige incidenten. Tijdens de wegwedstrijd kregen onze wielervrouwen geen informatie over de kopgroep en tijdens de BMX-training van Niek Kimman stak plotseling een official op kamikaze-achtige wijze de baan over, waardoor het vermoeden van sabotage sterk is opgeschroefd. De Olympische gedachte overheerst dus op dit moment binnen de nationale ploeg. Het worden vast nog drie mooie weken, waarin onze ruim 280 deelnemers worden geacht een kleine 50 medailles in de wacht te slepen, een sterk overtrokken en op lucht gebaseerd verwachtingspatroon, ingegeven door ons ouderwetse en door een overdosis chauvinisme opgepompte optimisme. Sport blijft echter onverminderd en altijd een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen en de kans is niet uitgesloten dat ik komende week zelfs een blik werp op synchroon zwemmende dames of een handvol seconden kijk naar een fragment van een waterpolowedstrijd, waarschijnlijk ook dit jaar weer uitgeroepen tot meest abominabele kijksport aller tijden, na kleiduifschieten uiteraard, en badminton. Nog drie weken dus, dan gaan we weer gewoon voetballen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie