Oranjegevoelens

‘t Was weer één en al Oranje wat de klok sloeg afgelopen dagen. Ik heb eigenlijk een bloedhekel aan die kleur, niet meer dan een slap aftreksel van de primaire kleuren rood en geel en beschikbaar in diverse verwassen varianten, maar laten we de verschijnselen even de revue laten passeren, beste lezers. In Frankrijk won Max Verstappen weergaloos van z’n Mercedes-concurrenten Bottas en Hamilton. Ik had nooit iets met de Formule 1, maar Verstappen zorgt voor een kentering, waardoor zelfs zaken als DRS – iets met de achtervleugel – nu transparant beginnen te worden.

We kijken als vanouds weer met kloppend hart naar hetgeen zich voltrekt op het EK voetbal. Het spel is niet om aan te zien, maar omdat het resultaat telt ontkennen we het gebrek aan klasse en klampen we ons vast aan Dumfries’ momentjes, vanuit de stellige overtuiging dat Italië of België er met de titel vandoor gaat. Of toch weer die Duitsers, waarvan ik me tot m’n eigen grote schrik tijdens de wedstrijd tegen Portugal – na de goal van ‘onze’ Gosens – plotseling fan begon te voelen?

De Oranjekoorts kreeg ook weer vat op Willem, onze vorst, die andermaal weinig gevoel bleek te hebben voor hetgeen wij als normale burger voor de kiezen krijgen aan maatregelen en procedures. Willem had zich voor zijn recente voettochtje door Den Haag nog eens de plechtige, parmantige en goed ingestudeerde wandelpas aangemeten en liep met een vette grijns op z’n hoofd fijn handenschuddend door het volk, ‘zijn’ volk. Hij had dus andermaal schijt aan algemene opinies en stapt waarschijnlijk volgend jaar weer goedgeluimd en zonder morele problemen in de inmiddels zwaar gerestaureerde Gouden Koets, waarover alle columnisten afgelopen week al hun zegje hebben gedaan en waarvan ik de beschouwing hier dus kort houdt. De restauratie van die koets, een onding uit 1898, kostte miljoenen. Rutte houdt vol dat het aan de Koning is om er iets van te vinden en tussen de bedrijven door werd het geval vorige week heel sneaky, midden in de nacht, naar de huidige plek in de Kalverstraat gehesen, waarbij voor de zekerheid – stel dat je daar per ongeluk de verkeerde koets parkeert – een giga-affiche met de tekst De Gouden Koets op de verpakking was geborduurd. Humor! Niemand weet hoe het verder moet, iedereen heeft er een mening over en misschien is het een idee om het geval nog éénmaal te gebruiken in 2022, op Koningsdag, tijdens een laatste rijtoer met Maxima en Willem, waarna het vehikel, samen met de monarchie en de inzittenden langzaam maar zeker het water van de Amsterdamse grachten in wordt gereden, een pragmatische oplossing, verpakt in een prachtig en dramatisch slottafereel. Kan het nog mooier? Mocht deze ceremoniële oplossing op praktische of morele bezwaren stuiten bij de paar honderd Oranje-verenigingen of de resterende monarchisten in ons land, dan kunnen we ‘t geval altijd nog cadeau doen aan een bevriende Afrikaanse dictator of in z’n geheel – nog beter – omsmelten en de opbrengst verdelen over de armen in de Schilderswijk.

Ondanks mijn nog steeds stijgende scepsis ten aanzien van het Koningshuis konden we toch een lichtpuntje noteren, nu dochter Amalia, voorbestemd om rond 2050 de troon te bestijgen, heeft aangetoond aanmerkelijk meer hersencellen te bezitten dan paps door – althans voorlopig – afstand te nemen van haar miljoenentoelage. Hulde op de valreep!

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice