Toen Onze Lieve Heer destijds de linkerhanden uitdeelde stond ik niet echt vooraan. Vanuit een ambachtelijke familie van schilders, timmerlieden, fietsenmakers, met wat invloeden uit het agrarisch gedachtegoed, stond ik m’n mannetje bij het uitvoeren van klussen in en om het huis. Er is echter één discipline waarbij de uit de genetica meegekregen vaardigheden diep beneden een aanvaardbaar peil zijn gebleven. Elektriciteit en alles wat daarbij komt kijken is een vakgebied waar ik nooit iets van heb begrepen, ook al zijn daar wel wat verzachtende omstandigheden voor aan te voeren.
Vanuit Brussel is men er tot dusver niet in geslaagd om wat eenduidigheid aan te brengen in de
typeringen binnen het onderwerp elektriciteit, zoals bij de veelsoortigheid aan kleuren en coderingen. Zwart en bruin worden door elkaar gebruikt, met bruin als meest gebruikelijke stroomdraad, die op een ander moment weer fasedraad wordt genoemd, via de codering P, PO of soms een L. De blauwe draad staat meestal voor de nul, en is verantwoordelijk voor de stroomafvoer. Alleen de groengele is steevast de aardedraad, die ervoor zorgt dat de gevolgen van kortsluiting worden gereduceerd. De vakman lacht zich een aap bij dit soort beschrijvingen, maar de leek staat toch vaak voor een uitdaging en de gedachte aan een klusje van tien minuten wordt meestal fors afgestraft door de realiteit van een paar uur.
De afgelopen week stond toch al bol van de spanning en dat heeft niets te maken met Oranje, waarvan ik me sinds de wanvertoning tegen Frankrijk heb voorgenomen de eerstvolgende pot – tegen Oostenrijk – te boycotten. Er zijn immers grenzen aan de kijktolerantie. Ik dwaal af, er moest een nieuwe plafondlamp in onze hal worden gemonteerd. De oude was defect, aan vervanging toen, en de sympathieke kringloopdame in onze woonplaats bleek nog een acceptabel gevalletje van 4,5 euro op het schap te hebben liggen. De montagegaten van het ding in onze knoeperharde betonlaag herinnerden me te laat aan de vergeten nieuwe betonboortjes van 6 en 7 mm, zoals dat ook van toepassing wat op de bijpassende pluggen. In een minuut of twintig ben je dan al gauw tien keer het huishoudtrapje op en af geweest, met daarbij het voornemen om toch nog een keer een nieuwe boormachine in de gereedschapskist te gooien.
Als Brussel toch eenheid gaat aanbrengen binnen dit segment, dan graag ook aandacht voor de montagepunten van plafondlampen in het algemeen. Maak er één constructie van, dat scheelt een hoop frustratie bij tal van Europese burgers. Tijdens dat geklus schoot me nog een anekdote te binnen uit het jaar pakweg 1970, toen mijn vader zich te buiten ging aan het aanleggen van elektriciteitskabel naar het schuurtje in de achtertuin, zo’n twaalf meter verderop. Het feit dat het twee-aderig prutskabeltje zonder bescherming op tien centimeter diepte nooit heeft gezorgd voor een huiselijke ramp met dodelijke afloop aan de Prinses Marijkestraat mag nog steeds een Godswonder heten.
Verder moest er deze week nog even een stopcontact met schakelaar worden vervangen op een onmogelijke plek in het trapgat, waarbij bleek dat de richtlijnen op het montagefrommeltje niet overeenkwamen met de werkelijkheid, waardoor deze klus na een halve dag zwoegen uiteindelijk resulteerde in een nieuw werkend stopcontact, met schakelaar! Hoor ik daar applaus? Dankjewel.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie