We leven in een heftige wereld. Dat is tot dusver met voorsprong het grootste cliché van deze eeuw, maar juist daarom ook een lastige waarheid. De eerste helft van dit jaar is nog rustig verlopen, omdat alles in een impasse verkeert, van formatie tot aan de diverse gewapende conflicten. De sportwereld kent nog een rustige episode, aan de vooravond van de grote komende toernooien die ons aan de buis zouden moeten gaan kluisteren.
De apotheose van 2024 is pas voor november voorzien als 320 miljoen Amerikanen gaan bepalen dat de grootste mafketel van deze eeuw nog weer vier jaar het machtigste land ter wereld mag gaan besturen, een veroordeelde imbeciel, die heeft aangegeven Moskou te willen bombarderen, net als Peking, wanneer China Taiwan binnenvalt.
Met al die weinig geruststellende gedachten en bespiegelingen is het lastig slapen tegenwoordig en moeten we vooral afstand nemen, het geluk dichtbij zoeken en voor het gemoed fors investeren in klein geluk, in zaken die we wel kunnen beïnvloeden.
Zo schijnt de klaproos geweldig te gedijen in dit vochtige voorjaar, en liepen wij gisteren door een zeldzaam mooi groen bos in ons bergachtige gebied, waar het giftige vingerhoedskruid, immense varens en prachtige mostapijten strijden om de meeste aandacht. Daar konden we er wandelenderwijs niet zo gauw achter komen waarom de bospaden bezaaid liggen met zaden van de grove den, blijkbaar in grote hoeveelheden meegesleurd door
waterstromen die ook daar van de hellingen zijn gespoeld. Gek is dat, dacht ik een moment, we onderkennen, op Baudet na, allemaal de klimaatverandering, maar denken toch grotendeels dat die straks pas – na ons – gaat plaatsvinden, terwijl we er middenin zitten en de ene overstroming na de andere op de nieuwszenders wordt gemeld, zoals gisteren nog toen andermaal een hooggehakt meteorologisch huppelkutje van het KNMI zomaar vijf minuten van het journaal afsnoepte door de kijkbuiskindertjes iets te vertellen over een oude Duitse weerkundige die een eeuw geleden de straalstromen in kaart had gebracht.
Het is dus vooral zoeken naar wat eenvoud in de hectiek van dit moment en juist tijdens die zoektocht stuitte ik op een filmpje van een Duitse zakenman die in zijn Bugatti Chiron Sport van 2,6 miljoen euro op de Duitse Autobahn met hulp van 1500 paardenkrachten een snelheid had bereikt van 417 kilometer per uur, waarbij hij in 9 minuten tijd z’n brandstoftank met 100 liter had leeggescheurd. Het is maar een voorbeeld van het legioen Voll-idioten op de planeet en juist dat feit bemoeilijkt de zoektocht naar mijn hutje op de hei, waar je je zonder wifi, zonder politiek en vooral zonder volkomen gestoorde lieden kunt bezinnen op de toekomst. Ik ben alleen zo bang dat de nieuwsgierigheid straks toch weer wint, om te beginnen morgen al, als we op het Europese stembiljet een kruisje mogen zetten en op 7 juni waarschijnlijk gaan vaststellen dat de ruk naar rechts andermaal vorm en inhoud heeft gekregen. Desondanks mijmer ik nog wat door bij het bepalen van de weg naar morgen, naar wat eenvoud vooral.
Succes met je stembiljet!
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie