‘t Was ergens begin 1972, denk ik.
De politieke bewustwording was in volle gang en ik had al enige tijd wat afstand genomen van hetgeen mijn ouders mij hadden gedacht mee te geven tijdens de lastige periode die opvoeding heet. Het waren bovendien heftige tijden met Vietnam-demonstraties, recalcitrant gedrag van allerlei stromingen in het land en dan had je ook nog te maken met betweterig gedrag van telkens weer een nieuwe generatie.
Ik woonde nog wel lekker veilig thuis, had zojuist mijn eerste auto in elkaar gereden en de hang naar links was al een
tijdje geïmplementeerd in mijn gedachtegoed over een betere wereld. Mijn vader was een trouw aanhanger van de CHU, de met de paplepel ingegoten politieke keuze die slechts gemotiveerd werd door de Heer. Nee, vooral niet die van de gereformeerde ARP, maar juist de iets ruimer denkende CHU, de Christelijk Historische Unie van voornamelijk Nederlands Hervormde landgenoten.
De politieke discussie in die periode was de enige die ik me in huiselijk verband herinner en ik deed verwoede pogingen om de strakke christelijke, rechtlijnige, conservatieve ideeën van mijn paps om te buigen naar links, naar de PvdA, met argumenten die nog net zo steekhoudend zijn als nu, al gaat elke maatschappelijke vergelijking tussen toen en nu verder zo mank als Nelis.
Het aangehaalde familiegesprek bleek vruchteloos. De ‘rooien’ van de PvdA waren in de ogen van paps onchristelijk, goddeloos zelfs, en daarna was verder elke andere poging om met echte argumenten de standpunten om te buigen volkomen nutteloos.
Ik moest er even aan terugdenken toen we afgelopen zondag een tikkeltje gespannen de uitslagen voorbij zagen denderen vanuit Europa en vanuit ons land, met om 23 uur een lichte zucht van verlichting toen Wilders toch een zeteltje minder winst bleek te hebben behaald dan het orakel uit Venlo eerder had rondgekraaid en vooral tot stand gekomen omdat de PVV-aanhang na al die formatiemaanden al weer moe en een tikkeltje teleurgesteld was thuisgebleven.
In 1972 ging het overigens hartstikke goed met de PvdA en den Uyl. Joop trok 43 zetels over de streep, de CHU met Tilanus slechts 7 en misschien heb ik er wel even om moeten lachen destijds.
De denkbeelden van mijn oprecht vrome paps waren echter met terugwerkende kracht best begrijpelijk, ingegeven door de Hervormde Statenbijbel, en in deze tijd van opkomend rechts en radicaal nog rechtser ben ik zelfs al voorzichtig naar de gemoedstoestand ‘blij en opgelucht’ omgebogen nu de conservatieve stroming in Europa vrijwel overeind blijft, vooral omdat de uitslagen en de consequenties nog veel slechter hadden kunnen uitpakken.
Mijn ouders zijn altijd bij hun standpunt gebleven, bij hun politieke keuze ook, en ik ben er dus spijtig genoeg nooit in geslaagd om hen te overtuigen van het feit dat politiek en landsbestuur niet perse hoeven samen te gaan met religieus gedachtengoed. En jawel, het klopt, die twee elementen hoeven elkaar ook niet te bijten en die conclusie komt dan weer voort uit mijn eigen ontwikkeling, die al een paar decennia lang heen een weer zwabbert tussen radicaal links en gewoon links. Meer keuzes voor een eerlijke verdeling van de lusten en lasten zijn er immers niet. Dat denk ik vrij zeker te weten!
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie