Bankwerken

In mei 1969 vond de diploma-uitreiking plaats. Mijn toenmalige HBS-directeur, despoot Dirk de V., overhandigde alle geslaagden het felbegeerde certificaat en knoopte daar nog een paar zelden gemeende woorden aan toe, omdat hij in veel gevallen last had gehad van nogal wat reactionair gedrag van een aantal leerlingen. ‘Ik ga werken’, antwoordde ik hem op de vraag wat ik ging doen, klaar als ik was met leren en studeren. Uiteraard was dat een vergissing, maar ach, dat heb ik later allemaal ingehaald en goedgemaakt, al ging daar eerst nog 20 jaar levenservaring aan vooraf. Ik ging werken en per september 1969 trad ik in dienst bij de Algemene Bank Nederland te Arnhem, nog zonder de concurrent AMRO dus. Ik had nog geen oordelen over het bankwezen, stond nog redelijk onbevangen en naïef in het leven en uit mijn omgeving klonken geluiden als pff, mooie baan, fijne werkgever. De daaropvolgende negen maanden was ik actief bij de afdeling Interne Controle van deze, naar later bleek, in alle opzichten kapitalistische en feodale werkgever. Wij zaten met een man of zes in de toenmalige catacomben aan de Bakkerstraat, waar een zekere heer Voltman de scepter zwaaide en dat deed vanuit een hoek van een groot vertrek, gezeten op een verhoogd platform, om vanuit die positie over z’n bril loerend de zaakjes scherp in de gaten te houden.

Voltman spiedde voortdurend rond terwijl wij geconcentreerd en ginnegappend de immense lange computeruitdraaien van de IBM 36 controleerden en vergeleken met de nog met de hand geschreven kaarten van de effectendepots van veel te veel, veel te rijke klanten, een activiteit waarvoor ik in die eerste maanden een bruto salaris ontving van 400 gulden, zeg maar 180 euro. Af en toe ging ik op stap naar een bijkantoor om geld te tellen en de voorraad reischeques en vreemde valuta door te lopen. Na een paar maanden was ik zo vrij om het colbert te wisselen voor een keurig en kleurig vest, nog steeds met stropdas dus. Het duurde nog geen twee uur voordat pipo Voltman mij wenkte mee te komen naar zijn discreet afgescheiden kantoortje. Of ik vanaf morgen rekening wilde houden met de dresscode van de bank, want een vest kwam daar niet in voor en de vraagstelling was dermate doordringend dat ik het liet bij een ‘toch best een leuk vest eigenlijk’. Wij controleerden nog een tijdje door, tot ik in dienst moest en ik eigenlijk een paar maanden te laat de beschikking kreeg over een Uzi, een mazzeltje voor Voltman dus. Na m’n gewapende levensfase kreeg de bankcarrière op andere wijze een vervolg, tot ik er een paar jaar later achter kwam wat de werkwijze was van de belangrijkste farizeeërs binnen ons financiële systeem was, en is. De grote klant betaalde een vol procent minder rente over het bedrijfskrediet, arme sloebers dienden het volle pand plus een paar procent toeslag te betalen over hun PL-utje en ik heb mezelf schuldig gemaakt aan het verkopen van overbodige verzekeringspolissen, om toch vooral de targets van de campagne te halen, waardoor er nog wat extra glans afstraalde op de ongelooflijk maffe eikel en bankdirecteur Willem van B. van dat filiaal, die de gewoonte had om in de middag klokslag 16.00 uur met z’n secretaresse M. naar z’n bovenkamer te vertrekken, waar hij een avontuurlijk uurtje doorbracht en zij daarna met een verwarde haardos, dikke blossen en stinkend naar sherry de trap weer aftuimelde. Nee, dat verzin je! Nee, dat verzin ik niet, er was geen #meetoo en er was nog niemand die het aandurfde de vinger te heffen, uit angst voor ontslag. Uiteindelijk, na een paar jaar, ben ik vertrokken bij deze werkgever, waar veel fijne collega’s werkten die niets te maken hadden met mijn vertrek. ‘t Was kortom een geweldige periode, vol leermomenten en een voedingsbodem voor mijn steeds linkser wordende gevoel. Die groei gaat tot op de dag van vandaag door en kan zich binnenkort best eens gaan uiten in concrete acties, klaar als we zijn met uitblijvende maatregelen jegens allerlei stagnerende ontwikkelingen in ons land. Daar kom ik snel op terug lezers, want enige hulp daarbij is van harte welkom.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice