Schermpjes kijken

Wat een geweldige Tour hebben we dit jaar. Het is elke dag voor de TV weer genieten van sprints, demarrages, val- en klimpartijen en zelden zijn tijdens de analyses zoveel details uitgepeuterd van de etappes, de ploegen, de renner en de begeleiding als dit jaar. Afgelopen week kwamen de voeding en de invloed van de motoren op de luchtweerstand aan de orde. Zelfs een motor achter de renner heeft een positieve invloed en daar snap ik als alpha-mannetje uiteraard geen reet van. De maaltijden worden tot op de gram nauwkeurig per dag en per renner samengesteld als het gaat om de koolhydraten, de epo en de andere bestanddelen, het materiaal is volledig uitgevlooid ten aanzien van de tandwieltjes, de vorm van het zadel, de derailleur en de aerodynamische vorm van de koplamp, maar ik mis nog de kleding. Men rijdt doorgaans in korte mouwen en dat kan anders, want lang en gesloten komt mij voor als een fors voordeel. De kleur van de sokken is bij Jumbo lelijk zwart, waardoor Groenewegen de etappe van 17 juli waarschijnlijk net verloor en verder kunnen de schoentjes nog wel wat updates gebruiken. Ook de individuele kenmerken spelen uiteraard een rol, waarbij het de vraag is of de flaporen van Bauke Mollema bij windkracht 5 een voor- of een nadeel vormen. Jumbo Visma doet volgens de berichtgeving veel aan teambuilding. Volgens insiders gaat men des avonds en des ochtends met elkaar in gebed via het uitspreken van de vraag aan Onze Lieve Heer om toch vooral te zorgen voor een juiste positie van Mike Teunissen bij het ingaan van de laatste bocht ten gunste van de eindsprint van Dylan Groenewegen. In het kamp van Sunweb wordt de Heer ook regelmatig aangesproken, maar dan op een wat grovere en laatdunkende wijze. Kortom, het is een geweldig media-spektakel met vaak wat overdreven VVV-impulsen door het camerawerk vanuit de helicopter.

Heerlijke TV, sublieme sport, fenomenaal schouwspel en desondanks zijn er veel mensen die van al deze gebeurtenissen niets meekrijgen. Steeds meer mensenkinderen zitten vandaag de dag volledig gevangen in hun eigen kleine wereldje van de sociale media, worden volledig opgeslokt door Facebook en Whatsapp en bewegen zich alleen nog krampachtig en noodzakelijkerwijs buiten de veilige thuiszone. In steeds meer gevallen zien we eenlingen rondlopen, die geen deel meer uitmaken van de samenleving, maar volledig onthand door het leven gaan, zich niet bewust van wat er om hen heen gebeurt. Voorbeeld: afgelopen week liep ik bij de super, op zoek naar wat goedkope ingrediënten voor de dagelijkse maaltijd, maar met de blik zoals altijd op waarnemen en observeren. Het oog viel op een kleine, donkere, krullige dame van een jaar of 35, vrij opzichtig gekleed via een nogal defecte spijkerbroek en immense oorbellen. De dame had ogenschijnlijk een groot gezin, gelet op de goed gevulde kar met opvallend veel ongezonde bestanddelen – ik let inderdaad overal op – die allemaal werden verzameld met uitsluitend haar rechterhand. Het linker exemplaar bevatte, vastgekleefd, de smartphone, die elke vijf seconden werd gescand, waarop iets werd uitgewisseld om vervolgens met die resterende vrije hand de kar te duwen en verder te vullen, op weg naar de kassa, waar zij uiteindelijk plaatsnam in de rij naast mij, waardoor ik een prima zicht had op de rest van het proces en daarbij ongebruikelijk geduldig doch nieuwsgierig een klant liet voorgaan. Daarbij deponeerde zij telkens, met rechts dus, twee zaken chips naast het beurtbalkje op de band – na een blik op de telefoon en een appje – gevolgd door de blikjes knakworst, de witte bollen en de kaasstengels, waardoor de kassière, wat nerveus wachtend, met de vingers begon te trommelen, de hoofdschuddende achterliggers wat kuchgeluidjes maakten en de dame zo volledig in de ban was van haar eigen interne communicatie dat ook het betalingsproces irritant vertraagd en uitsluitend rechtshandig plaatsvond. De vragen over de klantkaart en de kassabon gingen finaal verloren in de jungle van haar digitale dingetje. Uitzondering? Helaas niet, want zo werkt het tegenwoordig. Geen moment rust meer, geen ogenblik even voor jezelf, geen drie minuten om gewoon wat te kijken, te kopen, maar voortdurend aangejaagd door de achterban, de ‘sociale vrienden’. Toen ik wegreed liep ze naar buiten met haar volle kar, nog steeds geen onderdeel uitmakend van deze dag en de samenleving, maar strak gevangen in de boeien van haar kleine schermwereldje. Ik had medelijden met haar omdat de schaduwwereld haar niet met rust liet, maar ik heb de vraag ‘kan ik je misschien helpen?’ toch maar achterwege gelaten, omdat dat misschien wel als stalking zou kunnen worden uitgelegd. Je weet het nooit tegenwoordig.

Fijn weekend

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice